Сè до 1923 година, бројни студии откриле дека луѓето луминесцираат на фреквенции кои би биле видливи доколку не биле премногу слаби и на тој начин им избегнуваат на нашите сетила. Нови истражувања сугерираат дека од моментот на зачнување, сите ние светиме на свој начин. Исто така, можно е детекцијата на овие „биофотони“ да ни открие нешто за тоа што се случува под нашата кожа.

Во нова студија, тим истражувачи предводен од биологот, професорката Хејли Кејси од Универзитетот Алгома во Канада, истражувал исклучително слаб сјај на еден дел од ткивото: мозокот кој се наоѓа внатре во черепот на секое живо човечко суштество. Тие внимателно го забележале слабиот сјај на човечкиот мозок однадвор и откриле дека тој се менува во согласност со тоа што мозокот прави.

Ова, велат тие, нуди возбудлива нова можност за проценка на здравјето на мозокот: техника која сè уште не е развиена, а ја нарекуваат фотоенцефалографија.

„Како прва демонстрација на концепт што докажува дека ултраслабите емисии на фотони од човечкиот мозок можат да послужат како показатели за следење на функционалните состојби, ги измеривме и карактеризиравме фотоните над главите на учесниците додека се одмараа или извршуваа задача поврзана со слушна перцепција. Покажавме дека сигналите од емисијата на фотони кои потекнуваат од мозокот можат да се разликуваат од мерењата на позадинските фотони. Дополнително, нашите резултати укажуваат дека за дадена задача, таа емисија може да достигне стабилна вредност“, наведуваат научниците во студијата.

Феномен кој се разликува од топлотното зрачење

Сè во Универзумот што има температура повисока од апсолутната нула – вклучувајќи ги и луѓето – емитува вид на инфрацрвено зрачење кое се нарекува топлотно зрачење. Сепак, кога зборуваме за ултраслабо емитување на фотони, тоа е феномен кој се разликува од топлотното зрачење. Ултраслабата емисија на фотони се одвива во опсег на бранови должини од речиси видливи до видливи, и е резултат на електрони кои емитуваат фотони додека губат енергија – што е нормален нуспроизвод на метаболизмот.

Кејси и нејзините колеги ги сместиле учесниците во студијата во темна просторија. Електроенцефалографска (EEG) капа била поставена на нивните глави за да се следи активноста на мозокот, а фотомултипликаторски цевки биле поставени околу нив за да се забележат сите емисии на светлина. Тоа се исклучително чувствителни вакуумски цевки кои можат да детектираат дури и најслаб сјај.

Потоа, учесниците биле снимани додека мируваат и додека извршуваат задачи засновани на звук (за да можат да ги изведуваат во темнина). Резултатите покажале не само дека EEG сигналите се реални и мерливи дури и надвор од главите на учесниците – туку постоела и јасна корелација помеѓу излезните EEG сигнали и активноста што ја регистрирала EEG капата.

Идните истражувања, велат научниците, би можеле да се фокусираат на тоа како неуроанатомијата може да влијае врз EEG сигналите, како и на тоа како различни активности се манифестираат во EEG обрасци – а не само во двете состојби на мозокот: одмор и активност. Исто така, сè уште не е познато дали секое лице има свој „отпечаток од прст“ – односно уникатност – во овој вид активност.

„Моменталните резултати ги гледаме како доказ за концепт дека обрасците на новоутврдени светлосни сигнали изведени од човечкиот мозок можат да се разликуваат од сигналите на позадинска светлина во затемнети услови, и покрај нивната многу ниска релативна јачина“, пишуваат истражувачите.

Идните студии би можеле да бидат успешни во користењето на селектирани филтри и засилувачи за филтрирање и подобрување на карактеристиките на овие сигнали – и кај здрави лица и кај оние со мозочни заболувања – што отвора можности за идни методи на лекување и терапии. Студијата е објавена во списанието „Current Biology“.