За многумина идејата за патување до работа кое може да трае и до 24 часа, со месечни трошоци од дури 6.000 фунти (околу 6.875 евра), би звучела необично или дури неразумно. Но за Џонатан, 53-годишен директор на авионски екипаж од Јужен Велс, тоа е животна рутина.

Тој една недела поминува во Манила, еден од најгусто населените градови во светот, а потоа една недела е дома, во мало село во Велс. Џонатан е типичен пример на работник кој е подготвен да минува огромни растојанија и долги патувања за да го усогласи својот професионален ангажман со личниот стил на живот, пишува „News Sky“.

Сè повеќе работници избираат оддалечени работни места

Развојот на хибридниот модел на работа дополнително го поттикна порастот на ваквите примери. Според податоци на британската влада од есента 2024 година, 28 проценти од вработените возрасни работеле во хибриден режим, со што дневно заштедувале во просек по 56 минути работа од дома. Токму оваа заштеда им овозможи на некои да прифатат и значително подолги релации до и од работното место, правејќи ги долгите дневни рути поизводливи.

„Речиси се чувствувам како да имам два живота, а не еден. Подобро ги познавам градовите како Хонг Конг, Токио, Манила и Сингапур отколку сопствениот роден Кардиф“, признава Џонатан, кој своето време го дели меѓу Јужен Велс и Филипините.

Иако поголемиот дел од хибридните работници не ја напуштаат државата поради работа, сè повеќе луѓе прифаќаат долги патувања внатре во Велика Британија за да се преселат во области што дотогаш биле недостижни.

Таков е примерот на Пол Дејл, 55-годишен медиумски професионалец. Тој ја заменил својата секојдневна рута од 27 километри од Епсом до Лондон со патување од 418 километри од Кендал, мало место во Камбрија. Пред 18 месеци успеал да ја убеди сопругата и двете деца да се преселат на север, а сега троши околу 8.300 фунти (9.511 евра) годишно за три патувања неделно до работното место во центарот на Лондон.

Животот во рурална средина, опкружен со планините на Лејк Дистрикт, му ја подобрил животната удобност. „Можам да си дозволам повеќе дружење, излегувања во ресторани и семејни прошетки отколку што можев во Лондон“, вели тој. Патувањето со воз, иако подолго, е значително поевтино и поудобно од претходната комбинација на превозни средства. Повратна карта во раните утрински часови чини 60 фунти (68 евра), што е речиси пет пати помалку по километар од порано. Дополнително, патувањето е поквалитетно бидејќи може да ужива во кафе, работа на лаптоп или читање, наместо во турканици со автобуси и подземна железница.

Патувањата знаат да бидат фрустрирачки и исцрпувачки

Слична секојдневна рутина има и Гордон, 57-годишен работник кој веќе 20 години патува од островот Вајт до Лондон. Секој работен ден станува во 5:10 часот наутро, патува со траект, а потоа со воз и метро за да стигне на работа до 8:10 часот. Враќањето дома честопати му одзема вкупно шест часа, а понекогаш и повеќе, поради доцнење или откажување на превозот. По речиси 15 години со петдневна рутина, по пандемијата почнал да патува три дена во неделата.

„Не би сакал да живеам на друго место. Тука е помирно, има повеќе простор и поопуштено е, а тоа моето семејство го цени“, објаснува Гордон. Иако признава дека патувањата понекогаш се исцрпувачки и фрустрирачки, сепак смета дека трудот вреди заради квалитетот на живот кој го добил.

Новата реалност на работниот свет

Примерите на Џонатан, Пол и Гордон покажуваат како современиот начин на работа и личните приоритети се менуваат. Сè повеќе луѓе се подготвени на големи компромиси за да го усогласат работниот ангажман со квалитетот на живот, користејќи ги предностите на хибридниот модел и прифаќајќи екстремно долги патувања. Во ерата на дигиталната поврзаност, границите меѓу домот и работното место стануваат сè пофлексибилни, а патувањата кои некогаш беа незамисливи, денес се реалност за новите генерации работници.