Британската актерка и миленичка на нацијата Софи Тарнер, која се здоби со популарност во култната серија „Игра на тронови“, но и во филмовите „Икс-мен: Темен феникс“ и „Скалила“, се врати на малите екрани со контроверзната серија „ Џоан“.

Ова е приказна за најпознатата британска крадливка на дијаманти, Џоан Ханингтон, попозната како Кума. Серијата, која се емитува на каналот Epic Drama од 28 октомври во 21 часот, е во режија на добитникот на наградата БАФТА Ричард Лакстон, пренесувајќи ни ја оваа возбудлива, но емотивна приказна, сместена во живописниот амбиент на Британија во осумдесеттите години на минатиот век - ера дефинирана од смелите модни трендови, легендарната музика и културните промени.

Во ексклузивното интервју за ТВ Екран, кое го даде како дел од групна дискусија со целата екипа на серијата, Софи Тарнер открива како по Санса Старк и шарената, но фиктивна „Игра на тронови“, го доживеала ликот и делото на жена која беше и остана една од најголемите хероини на лондонското метро.

Што те натера да одлучиш да ја играш?

- Бев задоволна што имав можност да глумам вистински лик, вистинска жена. Веројатно тоа беше главната причина поради која ја прифатив улогата во овој проект. Од самиот почеток, речиси непристојниот апетит на Џоан за авантури и предизвици ми беше привлечен. Многумина ја гледаат приказната за крадец во оваа серија, но мене ме привлекоа сите причини поради кои таа прифати таков живот. Поради нејзината жртва за нејзината ќерка, таа беше во искушение и тоа засекогаш и го промени животот. Сакајќи да создаде нов свет за себе и за нејзината шестгодишна ќерка Кели, Џоан решила да развие богат свет на алтер ега, користејќи ги за својот занает, кражбата, сè додека не станала ултимативен крадец на дијаманти.

Како ја доживеа Џоан, како хероина или како негативец?

- Сите ние ги носиме двете страни во себе. Она што го сакам кај Џоан е нејзината смисла за хумор, начинот на кој зборуваше со луѓето и фактот дека никогаш не се усогласувала со општествените норми. Нејзиното патување е возбудливо истражување на издржливоста, пожртвуваноста и силната љубов на мајка решена да обезбеди подобра иднина за своето дете. За актер, лик како Џоан е еден од највозбудливите предизвици. Имав можност да глумам жена со титаниумска самодоверба, но исткаена од толку многу болки и трауми.

Приказната за Џоан е приказна за успехот на една жена во машкиот свет. Успеавте ли да се препознаете во таа тема?

- Џоан ја имаше таа неверојатна сила и непоколеблива самодоверба, што беше прилично ретко во тоа време, па дури и општествено неприфатливо. Можам да замислам колку збунувачки беше нејзиниот лик во тоа време. Таа не прифатила отфрлање. Нејзиниот став беше дека целиот свет и припаѓа. Донекаде ја разбирам нејзината опсесија со дијамантите. Тие се симбол на животот што таа никогаш не го имала, а штом еднаш ќе го каснете тоа забрането јаболко, тешко е да се живее без неговата сладост. Го сакам нејзиниот цитат: „Кога би можела да ги имам сите дијаманти на светот и мојата ќерка, тоа би бил прекрасен свет“. Од таа реченица ја разбирате целата нејзина личност и за жал, гледате и зошто е жртва на сопствената трагедија. Ако се свртите кон криминалот во реалноста, тешко дека ќе можете да бидете идеален родител.

Интересна е љубовта на публиката кон негативците. Има ли логика во обожување на криминалци?

- Околностите се секогаш тие што некого водат на погрешен пат. Кога ќе се согласите да живеете покер со картите што ви биле поделени, мора да го играте најдобро што можете. Публиката навива за Џоан бидејќи нејзините намери се добри. Кога некој го прави тоа за својата ќерка, не можете да го обвинувате. Вистина е дека мајката ќе оди до крајот на светот за своето дете.

Имавте можност да ја запознаете вистинската Џоан. Како се чувствуваше?

- Бев многу нервозна. Си велев: „Ако не ѝ се допаѓа тоа што го направив, ќе почнеме од почеток“. Сите овие мисли ми се вртеа низ главата. Но, во моментот кога Џоан влезе, таа само пукна во солзи. Ништо не ни кажавме кога додаде: „Совршено е“. Тоа беше многу емотивна средба. Научив многу од средбата со неа. Таа ми даде сосема поинаква перспектива за себе. Научив малку за нејзината дрскост, за таа магија со која доминираше во просторот, за тонот со кој им се обраќаше на луѓето. Можеше да слушнеш како паѓа игла на подот додека таа зборуваше. Се чинеше како целиот свет да се врти околу неговиот прст. Таа е навистина неверојатна жена.