За пчелите зборува едноставно, без големи зборови и без потреба да се докажува. Во неговите одговори нема научени фрази ниту конструкции на возрасни, туку чиста детска искреност и природно разбирање на светот околу него. Медот го сака, вели, особено ливадскиот, а пчелите, како што сам нагласува, воопшто не го плашат, пишува „Путни кофер“.

Додека другите се плашат од убод, седмогодишниот пчелар мирно ги отвара кошниците и го прави она што го сака

„Не, никогаш не сум се плашел од пчели ниту од убод. Убодот не боли толку страшно“, го започнува нашиот разговор Роко Гуво пред семејната куќа во Свети Иван Зелина и додава дека во овој занает навистина сè му се допаѓа и ништо не му создава главоболка. Но, најзабавниот дел од процесот сепак му е отворањето на кошниците. Не влегува во технички детали, бидејќи тоа за него, како што вели, „е исто како и за сите други што имаат пчеларник“. Пчелите понекогаш се лепат, понекогаш не, но тоа не го обесхрабрува. Напротив, се гледа дека тој контакт со пчелите му е природен и нималку застрашувачки.

Во училиштето, признава, за пчелите не говори премногу. Иако пријателите знаат дека е пчелар, се чини дека тоа меѓу врсниците сè уште не буди големо воодушевување. На него тоа, секако, не му пречи. „Не зборувам баш многу за пчелите, на моите пријатели тоа не им е премногу интересно“, вели Роко без ни трага од разочарување во гласот. Но, она што особено изненадува не е само неговата смиреност меѓу пчелите, туку и знаењето кое го има за нив.

Бројот на пчели не го знае точно, но нивната важност ја разбира многу подобро од извесни возрасни

Роко знае дека во една кошница живеат околу десет илјади пчели. Јасно е дека не ги броел, но логиката му е веќе јасна. „Приближно знам колку пчели живеат во кошницата, но никој никогаш нема да го изброи точниот број“, објаснува Роко. А кога нашиот разговор дојде до прашањето зошто пчелите се важни, седумгодишниот пчелар дал одговор што без проблем би можел да стои и во учебник по биологија: „Затоа што без пчелите не би постоеле ниту луѓето“.

Медот не е единственото што пчелите го даваат на светот, тоа Роко исто така го сфаќа. Нивната улога во природата за него е јасна и недвосмислена. „Опрашувачи се“, додава тој. Во таа една кратка реченица, изговорена со детски глас, е содржана целата приказна за важноста на природата, рамнотежата и светот што често го земаме здраво за готово. Роко Гуво можеби има само седум години, но она што го разбира за пчелите и за животот многумина никогаш целосно не го учат

Сè станало јасно по првиот убод, кога пет минути подоцна се вратил меѓу пчелите

Приказната за најмладиот пчелар во Хрватска не започнала плански, ниту по желба на родителите детето што порано да најде некакво „сериозно“ хоби. Како ни раскажува неговата мајка Наташа, сè станало јасно во еден момент што повеќето родители, а и деца, засекогаш би ги оддалечило од пчеларникот. Тоа беше денот кога првпат го убола пчела. „По пет минути се врати во пчеларникот“, се сеќава Наташа. Без страв и без солзи, како да не се случило ништо необично. Токму тој момент бил првиот вистински знак дека Роко пчелите не ги доживува како закана, туку како дел од светот на кој природно припаѓа.

Инаку, додава Наташа, Роко е склон кон сè што го подига адреналинот. „Екстремни спортови“, се смее таа, сè што е брзо, возбудливо и малку ризично, кај Роко секогаш доаѓа на прво место. Пчеларството се покажало како совршена комбинација во тој поглед. Доволно е возбудливо за целосно да го зафати, а и за нас, родителите, е добро за престој на свеж воздух.

Дедото почнал, внукот продолжил, а пчеларникот станал место за учење, работа и доверба

Пчеларството кај семејството Гуво не дошло случајно ниту од никаде. Станува збор за семејна традиција стара околу петнаесет години. Сè започнал дедото, Славонец кој со години бил „заробен“ во градот, станот и стресната работа. Како полицаец знаел дека пензијата ќе дојде порано отколку кај многумина и дека со неа одеднаш ќе пристигне голема количина слободно време. Барал бегство во природата, друштво и нешто што ќе му даде смисла на деновите. „На враќање од терен со колегата зборувал за тоа со што ќе се занимава кога ќе се пензионира“, се сеќава Наташа. Денес двајцата се поранешни полицајци и пчелари. Она што започнало како личен бег од стрес со времето прераснало во семејна приказна во која главната улога, сосема спонтано и ненаметливо, ја презема најмладиот член.

Роковиот „работен ден“ во пчеларникот не личи на игра во класичната смисла. Тој оди покрај дедото, го набљудува, слуша, учи и повторува. Работи речиси сè што и тој, освен вадењето мед за време на цедење, кога пчелите се особено немирни. Но, покрај самата вештина, Роко брзо ги усвојува и техничките детали, учи како нешто да се направи и кога и на кој начин да реагира.

Реакциите на околината, вели Наташа, претежно се очекувани. Најчесто наликуваат на оние што речиси секој ги има кога првпат слуша дека во семејството има седумгодишен пчелар. На сите кои доаѓаат во дворот веднаш им напоменуваат дека таму има пчели, а разговорот многу брзо се свртува кон приказни за убоди, болки и безброј „што ако“ сценарија. „Стравот од пчели најчесто нема врска со искуството, туку со приказни и претерувања“, заклучува Наташа. „Кога малку подобро ќе ги запознаеш, сфаќаш дека пчелите се вредни, мирни и неверојатно корисни суштества.“