„Golden Years“ пристигнала во период кога Дејвид Боуви повторно дефинирал што неговата „пластична душа“ може да стане, но со забележливо созревање на енергијата што претходно ја обликувал.

Објавена како сингл на 21 ноември 1975, пред остатокот од албумот „Station to Station“, „Golden Years“ се појавила во период на транзиција кога не било сигурно дали Боуви воопшто ќе биде тој што ќе ја изведе снимената верзија, пренесува „Collider“.

Елвис Присли чекал во позадина како можен изведувач, но Боуиевата интерпретација на крајот ја направила песната хит, доведувајќи ја до 10. место на „Billboard Hot 100“ листата.

Нејзиниот успех дошол во клучен момент од кариерата на Боуви, кој многу фанови го сметаат за врв на неговата креативност. Стиховите на „Golden Years“ откриваат приказна за изолација, наивност и губење на насоката. Тоа исто така било одраз на состојбата на Боуви во тој период.

Песната ја претставува неговата извонредна способност да го спои американскиот поп со изразито европска сензибилност, суптилно наговестувајќи ги експериментите што ќе го одбележат Берлинскиот триптих.

Неверојатно, „Golden Years“ првично била напишана со идеја да ја пее Елвис Присли, според биографиите на Дејвид Боуви. Во тоа време, Боуи и Присли биле под етикетата „RCA Records“, а Присли ги преслушувал демо-снимките на Боуви.

Менaџерот на Присли, полковникот Том Паркер, сметал дека би било паметно Боуви да пишува песни за „кралот“, со оглед на леснотијата на соработката која им ја овозможувала заедничката издавачка куќа.

Во биографијата на Дејвид Бакли, „Strange Fascination – David Bowie: The Definitive Story“, е запишано дека Боуви едноставно „го обожавал“ Присли и би сакал прилика да соработува со него. Но Елвис Присли никогаш не ја снимил верзијата на „Golden Years“, и покрај тоа што канцелариите на двата уметници биле во контакт.

Она што е исто така интересно е дека овие двајца музички уметници се родени на ист ден – 8 јануари.

Вокално влијание на Елвис во песната

Кога ќе ја преслушате „Golden Years“, јасно е зошто Елвис Присли би бил извонреден изведувач на таа песна. Вокалот на снимката започнува препознатливо „елвисовски“ – длабок, мазен, ладнокрвно испорачан.

Веќе во првата строфа, гласот на Боуви се преплетува мелодиски и ритмички, следејќи ја слободната еластичност што Присли ја направил иконична дваесет години пред да се сними „Golden Years“.

Боуви се повикува на техниката на Присли низ целата песна, но еден стих во втората строфа го прави тоа особено прецизно:

„In walked luck, and you looked in time / Never look back, walk tall, act fine,“ зрачи со топла баритонска сила која е смирено контролирана, лабаво обликувана фраза која ја фаворизира изразноста пред ритмичката строгост.

Боуви неверојатно ги изведувал различните ликови, а референцата на Елвис Присли била паметен начин да го оживее чувството на носталгична душа во својот напреден фанк. Суптилно реферирајќи на иконата, Боуви храбро порачал дека неговата музика тежнее кон легендарни достигнувања, и тоа навистина го постигнал.

По успехот на Боуви со песната „Fame“, тој и неговата издавачка куќа посакале повторување на успехот. Боуви ги проширил елементите на брз, весел фанк од тој сингл за да ги постави темелите на албумот „Station to Station“.

„Golden Years“ е поумерена од големиот звук на песните „Young Americans“, „Fascination“ и „Fame“ од претходниот албум од 1975 година, и повеќе се насочува кон постудено, софистицирано истражување на музиката инспирирана од соул.

Успорувањето на темпото исто така сугерира тивка подготовка за експериментирање, што Боуви целосно го прифатил низ Берлинскиот триптих.

„Golden Years“, како и остатокот од албумот „Station to Station“, може да се смета за креативен мост меѓу „пластичниот соул“ на Боуви и подоцнежниот авангарден звук крајот на седумдесеттите.

Во тоа време, 1975 година, Боуви бил на врвот на употребата на дрога. Живеел во Лос Анџелес во нездрава состојба, често доживувајќи параноја.

Стиховите на „Golden Years“ раскажуваат приказна за чувство на изгубеност и изолација, со стихови како „Run for the shadows / In these Golden Years“, кои ја изразуваат речиси страшливата состојба во рамките на растуреното чувство за себе.

Поставени на оптимистичен соул инструментал, стиховите носат силно чувство на сомнителна меланхолија, пренесена од „Young Americans“ и уште повеќе проширена на „Station to Station“, во уште подистанциран манир.