Неговото патување низ 203 земји траело цела деценија (3.576 дена). Во секоја земја поминал најмалку 24 часа и вели дека предизвикувачкото патување од 380.000 километри „го довело на работ на лудило“. Тор сега напиша книга за својата авантура, „Невозможно патување“ (The Impossible Journey).

Во разговор за „Daily Mail“, зборува за „сериозните опасности“ со кои се соочил, за логистички најбараната земја за патување и за дестинациите што заземаат посебно место во неговото срце.

Идејата за неверојатното патување на Тор ја поттикнал еден е-маил од неговиот татко во 2013 година.

„Татко ми ми испрати линк до напис за екстремни патници кои биле во секоја земја во светот. Почнав да истражувам и открив дека никој не го остварил патувањето во секоја земја без летање – и тоа ме погоди како гром.“

Кога идејата била формирана, Тор започнал да ја планира својата рута и признава дека бил „доста наивен“ во однос на тешкотиите кога тргнал.

Екваторијална Гвинеја – најпроблематична

Од сите места што ги посетил, открива дека Екваторијална Гвинеја, на западниот брег на Африка, претставувала најголеми логистички предизвици.

„Немав поим дека Екваторијална Гвинеја ќе биде толку тешка. Го предвидев тоа во своето истражување. За малку ќе ме скршеше“, вели Тор. „Екваторијална Гвинеја е позната по тоа што не издава визи. Едноставно, не ѝ беа потребни туристи – тоа е богата нафтена држава и параноична диктатура. Границите беа затворени и јас одев од една амбасада до друга и постојано бев одбиван. Често на најсуров и непотребен начин – луѓето ми викаа и ме понижуваа. Ми требаа три месеци за конечно да добијам виза.“

„Бев 100% сигурен дека ќе умрам“

Таа логистичка ноќна мора се случила веднаш по еден од најлошите моменти на Тор во текот на патувањето, кога открил дека бил „сигурен дека ќе умре“ – на контролен пункт во Камерун го нападнале тројца пијани мажи вооружени со пиштоли, блиску до границата со Конго.

„Тоа беше единствениот момент кога бев 100% сигурен дека ќе умрам. Немав апсолутно никакви сомнежи дека тоа е крајот на патот за мене и дека нема излез.“

Преживеал, но тој момент го следел низ остатокот од патувањето, наведувајќи го да се запраша дали воопшто вреди да продолжи.

Уште еден тежок момент се случил додека Тор бил „на брод во северниот Атлантик за време на зима“.

„Времето се влоши до таа мера што не можевте да стоите на нозе без да се држите за нешто. Не можевте да лежите на кревет без да завршите на под. Едвај можевте да изедете оброк, затоа што ќе ви беа потребни и двете раце за држење. И имаше мраз во водата, а бродот не беше од таа класа. Исто така, бевме прилично блиску до местото каде што потонал Титаник – и таа бура траеше четири дена.“

Најпријателски настроени земји – Уганда и Пакистан

И покрај тешкотиите, Тор открива дека во текот на својата деценија патување, добрите моменти далеку ги надминале лошите. Иако насекаде сретнувал фантастични луѓе, постојат две земји што ги истакнува како најпријателски во светот – и се прилично изненадувачки.

„Би ја издвоил Уганда. Во Уганда најдов отвореност и љубезност таква што речиси очекував некој да ме прегрне само додека шетам по улица“, вели тој.

„А во Пакистан имаат изрека која е нешто како: ‘Гостот е Бог.’ Не мислат дека сте бог или нешто слично, туку мислат дека гостот треба да се почитува и третира со најголема љубезност. Ако сте гостин, не правите ништо. Тие прават сè за вас, и во многу случаи ќе ви биде тешко дури и да платите – затоа што сте гост.“

Немам причина да се вратам во Ватикан

И покрај тоа што ги посетил 203 земји и територии, Тор вели дека нема место каде што не би сакал да се врати. Сепак, постојат две земји во кои „не му е баш итно да се врати“.

„На крајот поминав два месеца на Тувалу (во Тихиот Океан) затоа што не можев да заминам. Навистина чувствувам дека ја видов таа земја. Но, од друга страна, би сакал да се вратам и повторно да ги сретнам некои од луѓето кои ги запознав првпат. А Ватикан не е високо на мојата листа. Поминав 24 часа во Ватикан и навистина немам некоја добра причина да се вратам.“

Откако стигнал на Малдивите, последната земја од неговото десетгодишно патување, Тор сега се вратил во Данска и живее со сопругата и ќерката. Се шегува дека неговото семејство сега „мора да се носи со тоа што тој постојано е близу“, а најмногу ги памети – луѓето.

„Ја гледам мапата на светот и сфаќам дека немав ниту една земја каде што не добив неаков вид љубезност или поддршка од локалното население. Во конвенционалната лотарија купувате билет и шансите да изгубите се речиси 100%, очекувате дека ќе изгубите. Но кога имате работа со луѓето, е обратно. Вие добивате, секако дека може да изгубите, но шансите се во огромна мера на наша страна. Љубезност ќе најдете на сите места каде што најмалку би ја очекувале.“