„Кога имав три години, моите родители се разведоа. Може да се почувствува кога детето расте без татко, иако тато се обидуваше да се сети на секој мој роденден, да ми испраќа подарок и да ми обрнува внимание од далечина. Доби леукемија и почина три години подоцна. Долго време бев дете само со еден родител. Пред неколку години почина и мајка ми. Не е лесно кога си оставен без татко и без мајка. Некако се чувствуваш дека си сам на овој свет“, раскажуваше Масимо.

Тој откри дека се грижел за себе и за својата мајка уште од најраните денови.

По разводот, мајка му го однела прво во Неапол, а потоа кај нејзините сестри во Австралија.

„Кога се вративме на Истра, не знаев ниту еден збор од нашиот јазик. Заборавив. Зборував англиски во училиште, како и со сите мои пријатели, а италијански дома со мајка ми. Морав повторно да учам хрватски, иако дури и денес кога пеам, луѓето забележуваат дека некои зборови и некои букви ги изговарам на поинаков начин.“

Лошо друштво

„По враќањето во Задар, западнав во лошо друштво. Неколку пријатели крадеа пијалаци и цигари од продавницата, а јас чував стража. По шест месеци, мачката дојде на вратата, полицијата сакаше да нè уапси сите, но социјалниот работник Бранимир застана во моја одбрана. Откако разговараше со секој од нас поединечно, тој одлучи дека вреди да се спасам. Беше во право. Научив многу од Бранимир и двајцата долги години бевме пријатели.“

Бендот „Доријан Греј“ и албумот „Сјај во темнината“ настанале кога завршувал средно училиште. Савиќ работел и со ЕКВ на целиот албум и се дружел со покојниот Чавкет од „Електрични оргазам“ и со Јура Стублиќ и групата Филм…

„Добар начин да научиш нешто ново е да размениш искуства со луѓе од различно потекло. Се исполнив со енергија и полетав.“, раскажуваше Масимо.

„Ми беше многу тешко да ја прифатам смртта на тие драги луѓе. Во друштво на ЕКВ и тие боеми, ме нарекуваа гроф. Бев за глупирање, бев и за експериментирање со дроги, но секогаш се грижев за хигиена и дискреција. Секогаш им велев: „Не изгледајте како партали, исчистете се, не мора постојано да го покажувате друштвото и она што го правите, обидете се да го направите тоа некако поелегантно“, искрено зборуваше музичарот.

„Ги прифаќаа моите зборови со потсмев, но на крајот се покажа дека бев во право. Го поминав слаломот на осумдесеттите години без да оставам ниту еден дел од мене на тие знамиња. Дрогите не беа мој животен избор, експериментирав со нив затоа што беа во мода, беа ин. Тоа беше прв пат. За прв пат, и лесните и тешките дроги се појавија во Југославија, и сè беше неверојатно интересно за нас, а полицијата не знаеше апсолутно ништо за тоа. Беше ново и не можете да обвините некого што сакал да проба, да види за што се работи и да открие за што се работи. Денес е сосема поинаква приказна. Денес знаеме што се дроги и нема изговори. Фактот што успеав да го вратам животот на вистинскиот пат не е моја голема победа и голем успех, затоа што немав некоја голема штета.

За другите, каде што штетата веќе беше направена, беше тешко да се вратат на вистинскиот пат. Зборувам за физичка штета, кога болеста на зависноста веќе зема замав. Лесно ми беше да престанам, бидејќи сфатив дека мојот приоритет е да имам семејство, да бидам татко, и тоа конзервативен татко. Некој што може да ја прати својата ќерка на факултет.“

Средба со сопругата на Ени

Масимо и Ени Кондиќ се запознале во куќата на аранжерот Крешимир Клеменчиќ, кој потоа интензивно работел со Јосипа Лисац. Ени ги компонирала песните „Божица“ и „Утро“ за Јосип. Ени е авторка на многу песни на Масимо, а со неа ја добил ќерката Мирна.

Масимо во едно интервју откри како ја запросил Ени. Додека таа спиела, тој ѝ земал мерка за прстен, отишол во градот и купил веренички прстен. Кога се вратил дома, клекнал пред неа и ја замолил да му биде жена. Масимо секогаш имаше само пофални зборови за својата сопруга и ја сметаше за негов херој.

Кога во едно интервју новинарот го прашал кој е рецептот за среќен брак, Масимо едноставно објаснил: „Мора да бидеш господин, да го следиш моралот, мажот треба да биде човек, а не животно.“