Прославениот српски актер, покојниот Небојша Глоговац, важеше за еден од омилените актери чиј талент и љубов кон уметноста се прелевал и во другите сфери на животот. Малкумина знаат дека тој се согласил без никаков хонорар да глуми во култниот филм „Небеска удица“, режисерското деби на Љубиша Самарџиќ.
Бидејќи филмот се снимал непосредно по завршувањето на бомбардирањето на НАТО на тогашната Сојузна Република Југославија, во јуни 1999 година, економската ситуација била многу лоша, па освен Глоговац, целата филмска екипа морала да се помири со тоа дека од ангажманот нема да добијат ниту денар.
Од потребата за пари поголема била желбата на големото платно да се прикаже победничкиот дух на народот, кој во текот на 78 дена преживеал гранатирање.
Така сите, вклучително и Небојша Глоговац, без размислување ја прифатиле работата за која не знаеле дали некогаш ќе бидат платени.
„Моравме да се адаптираме на ситуацијата. Актерите ги добија парите дури после премиерата. Мораа да бидат трпеливи. Имавме соработка со копродукција и иностранство, па целата екипа на крајот го доби она што го заслужи“, своевремено изјавил Самарџиќ, па додал дека единствените пари за снимање на тој филм тогаш биле дадени од Министерството за култура.
„Ни одобрија пари за гориво, но истото го немаше на пумпите. Стигавме до него на различни начини и го купувавме „на црно“ и поради тоа го „пробивавме“ буџетот. Најважно ни беше да работиме“, изјавил Самарџиќ.
Филмот е снимен и прикажан на 50. „Берлински филмски фестивал“, а подоцна го освоил светот, со прекрасниот, дури и оригинален наслов „Sky hook“, кој флертува најмалку со двосмисленоста, но за кошаркарски образована нација недвосмислено е јасно дека пред сè се алудира на познатата кошаркарска бравура (хорог), која го прославила Џабар, но и Винко Јеловац, додека сега го промовира Владе Дивац.
Сценариото на филмот ја следи судбината на младите и амбициозни луѓе кои сакаат да ги манифестираат своите соништа на најдобар можен начин. Сирените и бомбите не спречиле група вљубеници во кошарката да го обноват теренот, со што ќе се обноват себеси, своите идеали, своето семејство. Небојша Глоговац, како и секогаш, маестрално го одиграл ликот на Каја, кој е растргнат помеѓу бомбите и урнатините и неговата љубов кон поранешната сопруга, феноменално портретирана од Ана Софреновиќ.
Момчето Јован, кое не може да зборува, воодушевен е од својот татко и искуството и среќните времиња кои му ги пренесува преку приказна.
Токму нему му е изречен познатиот цитат:
„Па, дали ти знаеш како се станува вистински шампион? Со излегување на терен кога е најтешко … и победиш“.
Кошарката за Каја (Глоговац) е извор на радост, смеа и живот, но идејата да го поправи руинираниот терен на неговите пријатели им делува лудо. Секој лик носи свое бреме и своја тажна судбина. Ден по ден минуваат заедно, раскажувајќи ги настаните пред црнилото на бомбардирањето. И ден-денес, многу деца се пронаоѓаат во улогата на Каја, среќен човек со трагична судбина.
Поради тоа, многу филмски критичари го етикетирале овој филм како ремек-дело, во секоја смисла.
Пораката на филмот е дека никогаш не треба да се откажувате во животот, иако сите неволји на овој свет се на ваш грб.
За тоа сведочат и цитатите од филмот кои многу луѓе ги изговараат во најтешките ситуации – „Па, што да правам? Ќе тренирам за поголеми чуда!“.
Епизодни улоги во овој филм одиграле Милена Дравиќ, Катарина Жутиќ, Никола Ѓуричко, Соња Колачариќ, Годан Кичиќ …
Уште неколку реплики кои и денес се паметат:
„Молчи, ј*бо те!“;
„Тешко мене кога деца прават деца“;
„Брзам, имам момче, а тој не сака да чека“.
