„Додека спиев во болнички кревет, демек, со испиено апче кое требаше да ме успие, ме разбудија женски вресоци, Мамаааааа …“. Со овие потресни зборови Ведрана Рудан ја започнува својата нова исповед, овој пат сведоштво од болничката соба на онколошкиот оддел во Риека.
Ведрана пишуваше за својата болест откако дозна дека има рак, а сега зборува за една ноќ во болничкиот оддел и за сеќавањата на нејзината мајка.
„Се надевав дека е ноќна мора, не беше. Жената умираше, викајќи ја мајка си. Ги ставив слушалките и ја слушнав Јасна Злокиќ како пее, „Јас сум скитничка, не ме држи место“ … Мојата омилена песна, иако никогаш повеќе нема да шетам“. Подоцна, медицинските сестри ми рекоа дека таа не умира, туку дека „навистина ѝ е тешко“. Стара жена.
Спроведов анкета меѓу медицинските сестри кои со години работат на онколошкиот оддел во Риека. „Кого најчесто се бараат пациентите кога се во неволја? „Мајката, поретко Бог. Главно мајката“. „Никогаш тато“. „Никогаш“.
Ме врати во времето. Имав четириесет години кога мајка ми почна да ми се јавува. Речиси секој ден. Нејзините повици ми ги напаѓаа нервите до бескрај. „Зошто не одговараш? „Мамо, разговаравме вчера“. „Не се слушнавме со денови, никогаш не се јавуваш, јас секогаш морам да ти се јавам …“ „Не мораш да ми се јавиш …“ „Кога не те слушам, мислам дека нешто ти се случило? „Што може да ми се случи? „Работам како коњ, кога ќе се вратам дома, децата, сопругот, не го разбираш модерниот живот“. „Стара сум, сакам да го слушнам твојот глас. Денеска повторно имам проблеми со столицата …“ , „О, не, ох, не, ох, не. Морам да ја спуштам слушалката, ме вика шефот, ќе ти се јавам подоцна“. „Нема да ми се јавиш“. И не ѝ се јавив.
Што би дала денес за да го слушнам нејзиниот глас на телефон и деталите за нејзините проблеми со столицата. Она што ми помага се детските супозитории кои немаат никакви нуспојави, работат на принцип на „пенење“ што и да е. Купете ги во четврток во аптеката Пабло, девојките таму се многу дружељубиви и во четврток им даваат на пензионерите попуст од 10%. Сакав да и кажам на ќерка ми за тоа, но таа не ми се јавува.
Јас разбирам, ве разбирам сите вас. Мајка секогаш се јавува во лоши моменти. Група девојки ме чекаат пред зграда, одиме за Трст, мајка ми се јавува и прашува како сум и зошто не сум ѝ одговорила. Ги превртувам очите, гледајќи во ѕидот. „Мамо, ме боли забот, имам закажано, брзам …“ „Секогаш брзаш кога ќе ме слушнеш …“ „Дали ти треба нешто? „Ми треба твојот глас …“ „Мамо, ќе ти се јавам вечер“. „Добро, кажи ми што рече стоматологот, можеби имаш гранулом, кој може да биде опасен за твоето срце …“ „Да, да …“ Ја спуштам слушалката, го ставам телефонот во чантата и брзам по скалите. „Повторно доцниш“, вели Јадранка. „Мамо“. Четири воздишки во исто време“.
Лили кука на вратата, го држам поводникот во рака и облекувам јакна. На екранот на мобилниот телефон „Стара“. Не го вклучувам мобилниот, ја вадам Лили надвор, која радосно мавта со опашката, ја симнувам од поводникот, таа скока со другите кучиња, па оди во грмушка. Какво задоволство е да се види како вашата можеби најголема љубов станува полесна. Телефонот повторно ѕвони. Не гледам кој ѕвони. Не одговарам.
На сите вас кои имате живи мајки, тие ве бараат затоа што вие не се јавувате. Досадни старици кои се грижат за вас зрели жени. За нив вие бевте и ќе останете беспомошни бебиња кои од непозната причина, молчејќи ги отфрливте од вашиот живот,
Јавете им се повремено, без причина. Еден ден, кога ќе бидете сами во болничка соба навечер, ќе врескате: „МАААААМАААААААА“. Од другата страна молк. Неколку врати подолу, ќе ве слушне некоја непозната жена која ќе си стави слушалки на ушите“.
