Ако му ја земеш чашата на пијан човек нема да го отрезниш. Иако ова е очигледна вистина за човечката природа, Западот се чини дека ја игнорира кога станува збор за санкционирање на Русија, смета Михаил Ходорковски, поранешен политички затвореник и поранешен извршен директор на нафтената компанија Јукос, пишува Политико.
Вистината, тврди тој, е дека нема – и никогаш нема да има – одговор на агресијата на рускиот претседател Владимир Путин што лежи исклучиво во економски мерки. Она што е потребно е доказ за способноста не само да се казнува, туку и да се одвраќа. Санкциите што не се избалансирани со потребните инвестиции во одбранбените сили и подготвеноста да се користат никогаш нема да функционираат, како што вели тој, доказ се руските беспилотни летала што сега сè повеќе ја тестираат одбраната на НАТО.
Западот е зависен од барање решенија во енергетските санкции исто како што пијаницата е зависна од вискито, а таков пристап одразува фундаментално неразбирање не само на целите на Путин, туку и на неговиот начин на размислување. Во својата суштина, војната во Украина не е борба за економска контрола врз продуктивна земја. Тоа е стратешка и идеолошка игра против идејата за напредни демократии во соседството на Русија и за повторно воспоставување на доминацијата што Москва ја уживаше во поголемиот дел од 20 век, вели Ходорковски.
Верувањето дека воената машина на Кремљ може постепено да банкротира со енергетски санкции едноставно не држи вода. Ова, тврди Ходорковски, е заблуда родена од перцепцијата на западните лидери кои ги гледаат мотивите на Путин низ призмата на сопствените демократски вредности. За разлика од нив, кои мора да ја задоволат својата домашна публика, Путин ги гледа националните императиви над какви било отстапки кон јавното мислење.
Отстранувањето на до 5 милиони барели руска нафта и дополнителни 2 милиони барели нафтени производи од пазарот без да се предизвика нафтен шок е исклучително сложена задача. Затоа западните лидери се воздржаа од тоа, а во меѓувреме, сè уште има многу пазари за руска нафта во земјите кои ја гледаат војната како „кавга во далечна земја, меѓу луѓе за кои не знаеме ништо“, како што еднаш рече Невил Чемберлен.
Дури и според сите мерки, бројките не се поклопуваат. Нафтата од 70 долари за барел носи околу 60 милијарди долари даночни приходи за рускиот буџет. Комбинираните мерки ја намалуваат таа бројка за 30 милијарди долари на 40 милијарди долари, но дури и загуба од 40 милијарди долари од федералниот буџет од 400 милијарди долари нема да ја принуди Москва да го промени курсот. Путин лесно може да го компензира тоа, на пример, со мала девалвација на рубљата, а тој нема домашни противници чии гласови мора да ги земе предвид, вели Ходорковски.
„Санкциите никогаш нема да бидат пресвртница за Путин. Неговиот режим е карактеризиран со нелегитимност и измама од самиот почеток, а избегнувањето на санкциите е само мала непријатност за него. Затоа, со нафтата и гасот практично надвор од игра како средство за притисок, единствениот начин да се принуди Путин да ја запре војната е масовно и одржливо воено јакнење на НАТО. Ништо друго нема да биде толку одлучувачко“, вели Ходорковски.
„Сепак, лидерите на ЕУ се борат да ги убедат своите гласачи дека одржливите инвестиции во трошоците за одбрана се од суштинско значење. Нивното двоумење и неединство ја охрабруваат Кина, додека тие им го отстапуваат стратешкото водство на Соединетите Држави. Неодамнешните руски упади со беспилотни летала во Полска и Романија ја покажаа егзистенцијалната закана со која се соочуваме сите. Време е да се сфати дека санкциите, иако се чекор во вистинската насока, само ја гребат површината на решителноста потребна за да се принуди Путин да се повлече, а камоли да го порази“, заклучува тој во статија за Политико.
