Титан е вториот по големина сателит во Сончевиот Систем, има дијаметар од 5.150 километри и е поголем од планетата Меркур, а единствен е и по тоа што на него се одвива циркулација на течности во природата.
Големата база на податоци собрана во текот на 13-годишното истражување на планетарниот систем на Сатурн, за време на мисијата на вселенското летало Cassini на НАСА, кое ја истражуваше планетата и нејзините сателити во периодот од 2004 до 2017 година, беше анализирана 7 години подоцна.
Дел од истражувачката мисија, која заврши со падот на Cassini на површината на Сатурн, беше најголемата месечина на таа планета и втората по големина месечина во Сончевиот Систем - Титан.
Cassini на Земјата донесе нови податоци за морињата од течни јаглеводороди кои постојат на површината на Титан, поради што Месечината постојано го привлекува вниманието на научниците кои бараат живот надвор од Земјата, пишува Reuters.
Освен Земјата, Титан е единственото познато небесно тело со течни мориња на неговата површина. Станува збор за големи, пространи течни маси на азот и органски соединенија на метан и етан, кои се компоненти на природниот гас.
Три такви мориња, лоцирани во близина на северниот пол на Титан, беа во фокусот на истражувањето: најголемото, кое зафаќа површина со големина на Каспиското Море - Кракен Маре, потоа второто по големина - Лигеја Маре, со површина слична на Големото Езера во Северна Америка и - Пунга Маре, со големина на езерото Викторија во Африка.
Овие мориња се богати со метан, а нивниот хемиски состав варира во зависност од нивната географска ширина.
НАСА го документира обемот и ширењето на брановите на површината на морињата. Ова откритие им укажува на експертите за проширување на морињата - „Плимна“ струја, која се засилува во близина на сливот на други потоци (слично на сливот на реките во морињата).
По Ганимед на Јупитер, Титан е вториот по големина сателит во Сончевиот Систем. Има пречник од 5.150 километри и е поголем од планетата Меркур.
А освен морињата, другата сличност на Титан со Земјата е тоа што тие се единствените две небесни тела во Сончевиот Систем каде течност од облаците паѓа на површината, продолжува да тече како река и на крајот се влева во морињата и езерата на површината. Течноста потоа испарува назад во атмосферата, каде што повторно започнува хидролошкиот процес, односно циркулација на течноста во природата.
