Имено, таму речиси шест децении со закон биле забранети кучињата! Оваа необична одлука произлегла од комбинација на неколку фактори: стравот од заразни болести, проблемите што ги предизвикала ненадејната урбанизација и специфичните општествени околности од тој период. Токму оваа комбинација резултираше со еден од најстрогите закони против животните во модерна Европа …

Законот против кучиња е донесен во првата половина од 20. век

Во 1924 година, градскиот совет на Рејкјавик го забранил чувањето кучиња како домашни миленици. Тоа била необична, но разбирлива одлука во тоа време. Причината била грижата за јавното здравје. Имено, руралните области на Исланд се соочувале со сериозни здравствени закани кои се пренесувале од животните на луѓето, а страв особено причинувал паразитот „Echinococcus granulosus“, познат по предизвикување опасни цисти во внатрешните органи и кој може да има фатални последици. Со цел да се спречи ширењето на болеста, градските власти одлучиле да делуваат одлучно и кучињата морале да исчезнат од градските улици.

Освен здравствени причини, забраната имала и своја практична страна. Имено, Рејкјавик во тоа време минувал низ фаза на забрзана урбанизација, а условите за живот во многу делови од градот биле далеку од идеални, а тесните простори, лошата инфраструктура и недостатокот на основни хигиенски услови создавале плодна почва за ширење на болести. Во таква средина, дополнителните предизвици што би ги донело чувањето кучиња изгледале неодржливи. Градските власти процениле дека во таа фаза на развој едноставно нема место за кучиња.

Мачките набрзо станале симбол на градот

Додека кучињата биле протерани од градскиот живот, друго животно тивко го зазело нивното место. Мачките доживеале вистински бум во Рејкјавик и со текот на времето станале речиси заштитен знак на градот. Слободно шетале по улиците, често без сопственик, а граѓаните со леснотија ги прифаќале како дискретна, чиста и независна алтернатива на кучињата. Така, Исланд стана едно од ретките места во светот каде што мачките се побројни од кучињата.

Забраната за чување кучиња во Рејкјавик била исклучително строга, толку многу што оние што ќе се осмелат да ја прекршат ризикувале високи казни. Кучињата биле дозволени само во посебни околности: за чување добиток надвор од границите на градот или како помош за лицата со инвалидитет. За сите останати кучето било животно на кое не му било место во урбана средина. Во очите на властите, но и на мнозинството граѓани, животот со куче едноставно не припаѓал на секојдневието на главниот град.

Притисок од јавноста и укинување на забраната

Како што минувале годините, строгата забрана сè повеќе делувала како реликт од минатото. Значително се подобриле санитарните услови, градот растел и се развивал, а со зголемувањето на влијанието на туѓите култури се променил и односот кон домашните миленици. Во секојдневните разговори сè почесто се споменувале кучиња, а јавноста полека почнала да ја доведува во прашање значајноста на постоечкиот закон.

Клучниот момент се случил во раните 1980-ти, кога тогашниот министер за финансии Алберт Гудмундсон одбил да плати казна за своето куче и отворено ја критикувал забраната. Неговата изјава одекнала во медиумите и меѓу граѓаните и поттикнала поширока социјална дебата што било почеток на крајот на долгогодишното владеење.

Забраната конечно била укината во 1984 година, но враќањето на кучињата во Рејкјавик било сè само не безусловно. Новите прописи биле строги и прецизно дефинирани. Имено, кучињата морале да бидат регистрирани, вакцинирани, микрочипирани, а нивните сопственици биле обврзани да плаќаат годишен надомест. Покрај тоа, задржани се голем број ограничувања. Прецизно било пропишано каде смеат кучињата да престојуваат, под кои услови можат да влезат на јавни места и како треба да се водат. Иако повторно станале дел од градскиот живот, нивното присуство било под будното око на градските власти.