Среде пладне е, а Ана Поси, сопственичка на Бар Централе во Небиун, мало гратче на брегот на езерото Маџоре во северна Италија, служи кафе од 7 часот наутро. Работниот ден обично го завршува во 19:00 часот.
Тоа е просечен работен ден за бариста во Италија, но Поси е далеку од просечен бариста во еден клучен аспект: со своите 100 години, таа е најстарата во земјата. Овој стогодишна жена, кој неодамна ја доби почесната титула Командант на Републиката, е добро познато лице на редовните посетители кои го проживеале својот живот покрај кафулето, кое со текот на годините од модерен станало винтиџ.
„Секогаш работам – во недела, за Велигден, Божиќ. Никогаш не сум на одмор“, вели таа.
Ова е рутина која Поси ја практикува од 1 мај 1958 година, кога го отворила барот со својот сопруг, послужувајќи на гостите еспресо и капучино. Алкохолните пијалаци биле додадени на менито во 1971 година, кога парот купил лиценца.
Сепак, џубоксот бил тој кој ги привлекол гостите. Бар Централе бил место за излегување, а клиентелата доаѓала од далеку.
„Доаѓа овде да се дружат, да си играат. Имавме и маса за фудбал на маса, бевме најмодерниот локал во градот“, вели Поси.
This past May I had the wonderful pleasure to meet Anna Possi, the longest-serving barista in Italy, who turns 100...
Posted by Michelle Lowe Allesina on Saturday 16 November 2024
Откако нејзиниот сопруг починал во 1974 година, таа го посветила својот живот на одгледување на нивните две деца и барот.
„Откако почина тато, таа никогаш не сакаше да има друга врска. Се фокусираше на нас и на работата“, вели нејзината ќерка Кристина.
Ана ги опишала декадите од 1960-тите до 1980-тите како „најубавите години“ во историјата на барот. Меѓу познатите гости во тие години биле фудбалерите на ФК Милан, Гани Ривера и Фулвио Коловати.
Сепак, таа не е некој што сака да се препушта на носталгија. Можеби џубоксот го нема, но барем сега има полица за книги, каде што клиентите можат да си разменуваат книги и да читаат заедно со кафето. Ако наминат во недела, можат да добијат парче домашна пита со јаболка.
„Додека јас сè уште сум тука да служам, денес сме познати како винтиџ бар“, вели Ана.
Сепак, таа барем има компјутер, кој го користи како би секое утро читала вести и се консултирала со берзата.
„Читам сè. Сè уште сакам да учам и да ги разбирам работите подобро“, вели Ана.
Нејзината редовна клиентела се состои главно од пензионери од градот, кои понекогаш застануваат само за да поразговараат со неа. Но, медиумското внимание по повод нејзиниот 100-ти роденден, кој се прослави на 16 ноември, донел бран нови купувачи од други места.
„Луѓето доаѓаат да ме запознаат, бидејќи им е тешко да поверуваат дека сè уште работам. Кога заминуваат си заминуваат среќни и полни со енергија – не знам што е тоа што им го пренесувам ним“, вели.
Всушност, таа верува дека токму друштвото на други луѓе е клучот за нејзиниот долг живот.
„Не сакам да бидам меланхолична. Сакам да живеам, да бидам меѓу луѓето“.
Таа нема намера наскоро да престане да работи, пишува Гардијан.
„Ќе продолжам сè додека здравјето ми дозволува – вели таа, притоа советувајќи ги младите да „изберат работа која ја сакаат“.
