Малкумина знаат дека и планетите можат да имаат „опашки“ – слично како кометите. Меркур, на пример, развива „натриумова опашка“ што ја создаваат сончевата светлина и соларното зрачење.

Расеаната сончева светлина му дава на натриумот интензивна портокалова светлина. Овој процес на расејување воедно создава потисок – „радијациски притисок“ – доволно силен за во одредени делови од Меркуровата година да ја издолжува неговата тенка атмосфера и да формира долга, светлечка опашка. Некој што би стоел на ноќната страна на Меркур во вистинскиот период би видел слаб портокалов сјај, сличен на онај што го создаваат градските светла, но обоен во натриумови нијанси, објаснува НАСА.

Земјината опашка, иако многу помалку видлива од онаа на Меркур, е исто толку важна. Таа се создава од магнетното поле на нашата планета, кое произлегува од движењето на растопено железо и никел во надворешното јадро. Движењето на електроните во атомите создава мали магнетни полиња, а кога тие ќе се усогласат во истиот правец, се формира огромно магнетно поле околу планетата.

Просторот испресечен со магнетните линии на Земјата, познат како магнетосфера, го контролира движењето на наелектризираните честички околу планетата и ја штити од сончевиот ветер, објаснува НАСА. Магнетосферата заробува плазма, која пак го обликува Земјината магнетна опашка.

Големината варира во зависност од сончевиот ветер

Структурата на оваа опашка претставува повратен тек на плазма што настанува кога сончевиот ветер – плазма што непрекинато се исфрла од површината на Сонцето – удира во магнетосферата и го деформира нејзиниот облик.

НАСА ова го споредува со капка дожд: на почетокот таа е приближно сферична, но додека паѓа и забрзува, воздушниот отпор ја протега во форма на солза – со „глава“ и „опашка“. Површинската напнатост го спречува распрскувањето, па водата се враќа кон врвот на капката.

На идентичен начин, сончевиот ветер врши притисок врз осветлената, дневна страна на Земјата, додека ноќната страна се издолжува, создавајќи издолжна магнетна „опашка“.

Се проценува дека Земјината опашка се протега најмалку два милиони километри во вселената. Неговата големина варира во зависност од интензитетот на сончевиот ветер, а коронарните исфрлања на маса можат привремено дури и да го променат обликот.

Иако многу вселенски летала го истражувале Земјината опашка во последните децении, бројни непознаници и понатаму остануваат. Главната причина е неговата огромна должина – најмалку два милиони километри зад Земјата на ноќната страна. Една вселенска сонда едноставно не може да го истражи целиот тој простор, објаснува ESA.