Откако на почетокот на емисијата погледнал сегмент за својот живот, признал дека тоа му било особено тешко – најмногу поради посвоителите.

„Тешко ми е, најмногу поради родителите, поради Мухарем, затоа што како што минуваат годините, сè повеќе сум свесен дека наскоро може да си заминат“, започнал Мухиќ.

Мајката го оставила во болница, го посвоил домарот

Неговата биолошка мајка била силувана во 1993 година во Фоча. По раѓањето, болничкиот домар Мухарем Мухиќ секојдневно го носел дома кај својата сопруга Адвија и ќерките Алмира и Јасмила, а набргу потоа го посвоиле. На девет години, Ален дознал дека Адвија и Мухарем не се неговите биолошки родители, и дека е зачнат како резултат на силување.

Со посебна емоција се сеќава на својата мајка Адвија, која, како што вели, „се борела со народот и заедницата“ за да го одбрани од погрдни етикети. Кога го прашувале „чиј си?“, никогаш не се двоумел:

„Секогаш велев дека сум на Мухарем и Адвија, затоа што тоа сум јас“, нагласи тој. Својот татко Мухарем го опишува како човек со големо срце и скромни раце, додека за мајка му Адвија вели дека била лавица и борец, а сестрите – негов штит.

Соочување со биолошките родители и тешките зборови на таткото

Во еден момент, Ален одлучил да се соочи со својот биолошки татко, кој живеел околу 20 километри подалеку.

„Истиот јас се појави пред мене, само постар. Многу личиме. Му се претставив, а тој рече: „Знам кој си ти“. Го прашав: „Зошто ја силуваше мојата мајка?“, а тој бурно реагираше. Негираше, рече дека не ја познава“, се присетил Ален.

Бил ослободен од обвиненијата за воени злосторства поради, како што вели Ален, мито и корупција. Сепак, по налог на судот бил направен ДНК тест што го потврдил татковството. И покрај тоа, биолошкиот татко тврдел дека сè било инсценирано.

„Ме повреди тоа што човекот ме лажеше во лице“, признал Ален, додавајќи дека не видел каење кај него.

„Не дојдов таму да го убијам, ниту да го осудам. Дојдов да разговараме... Дојдов да најдам мир – и го најдов. Ме скрши кога ми рече мајка ми дека сум ист како татко ми“.

„Ист си како татко ти“

Неговиот однос со биолошката мајка, која го оставила два дена по раѓањето, исто така е сложен. Иако ја осудувал кога бил помлад, на крајот ѝ простил.

„Кога ја запознав мојата сопруга и се разбрав себеси како татко... тој гнев се намали. Почнав да барам оправдување за тоа што го направила. На крајот ѝ простив, и мислам дека бев во право – затоа што и себеси се ослободив“, вели тој.

Средбата во Сараево била емотивна, а една нејзина реченица посебно го погодила.

„Тоа беше еден од најтешките моменти во мојот живот“, признал, прераскажувајќи како му рекла дека е „ист како татко му“.

„Не зборувавме речиси 10 години откако се запознавме, но сè уште постои надеж дека ќе се сретнеме повторно. Таа има своја фамилија и никогаш не би си дозволил да бидам причина таа фамилија да се распадне поради мене“, вели Ален.

Книга и борба за „невидливите деца“

Ален ја претворил својата приказна во книга под наслов „Јас сум Ален“, која, на негово големо задоволство, стигна до сите континенти. Преку својот активизам се бори за правата на децата родени од воени силувања.

„Бевме невидливи 30 години“, нагласил тој. Благодарение на напорите на неговото здружение, во Федерацијата на Босна и Херцеговина и Брчко-дистрикт е донесен закон со кој овие деца повеќе не се невидливи за системот.

„БиХ е првата земја во светот што го прифати ова и првпат системот покажа дека овие деца не се повеќе невидливи. Ова е голем чекор напред“, вели Мухиќ, додавајќи дека сега се борат за истите права и во Република Српска.

Горд татко кој останува во татковината

Денес, Ален е успешен лекар и горд татко на три сина. Себеси се опишува како строг татко кој сака да им всади авторитет и емпатија на своите деца. За разлика од многумина што заминуваат, тој одлучил да остане во Босна и Херцеговина.

Најсреќен е, вели, на брегот на реката Дрина, опкружен со семејството што му го дале Мухарем и Адвија:

„Сакам и моите деца да бидат покрај нив, затоа што бескрајно ги сакаат“, ја завршил својата трогателна исповед.