Милена Дравиќ, името и презимето на југословенската кинематографија, своевремено го фрли Кан под своите нозе.
Таа 1980 година, Пол Мекартни, Питер Селерс, Џек Лемон, Куросава, Фелини, Мастројани шетале по Кроазета, свратила и принцезата Грејс Кели, а легендарниот Кирк Даглас, како претседател на жирито, наградата за најдобра споредна улога ја предал на југословенската филмска дива која се истакнала во остварувањето „Специјален третман“.
Да, станува збор за единствената и неповторливата Милена Дравиќ.
Југословенската кинематографија забележала голем успех на Канскиот фестивал пред 45 години. Горан Паскаљевиќ се нашол во најтесната конкуренција за „Златната палма“ со својот „Специјален третман“, а на црвениот тепих го придружувале Милена Дравиќ и Љуба Тадиќ. Познатата актерка ја добила наградата за најдобра женска споредна улога, станувајќи првата и единствена Југословенка која ја добила оваа висока почест.
Вонсериската уметница чиј опус е самата кинематографија, дама која, без дилема или размислување, треба да се смета за наше културно и национално богатство, на гламурозната ревија блескала во посебна креација со потписот на „југословенскиот Диор“. Денот кога светот дозна за свилата од царскиот град, Призрен.
„Тоа беше фустан од призренска свила, божествени бои, кој за мене беше креиран по моделот на стари српски свечени носии од нашиот познат креатор Александар Јоксимовиќ. На себе имав и стар српски накит. Секако, таму имаше многу странци. Луѓето беа воодушевени од фустанот, односно ме молеа и молеа да им набавам ист таков материјал“, рекла познатата актерка.
Во монографијата „Милена Дравиќ“ авторката Татјана Њежиќ ги цитирала и овие зборови на познатата актерка.
Инаку, актерката секогаш се трудеше да претстави некои одлики на локалната традиција во странство: „По враќањето од Кан во Белград, купив – ако некој сè уште се сеќава на дуќаните во градот наречени „Дуга реса“ каде се продаваа српски постелнина и слични работи – нарачав цели 40 метри призренска свила и ја испратив во Лондон, Париз …
„Тоа ме потсети на Америка, на гостувањето со претставата „Милена во светлото на мажите“, која ја правев според текстот на Душко Радовиќ. Таму ја запознав Лиза Минели. Прекрасна средба, трогателен разговор … Ѝ подарив сувенир, мал пар српски опинци, за спомен“, пишува во монографијата за Милена Дравиќ.
