Морските желки се познати по нивните неверојатни миграции, патувајќи илјадници километри низ огромните океани. Но, една нова студија, објавена во средата во списанието „Nature“, откри дека морските желки (Loggerhead), најбројните видови на морски желки кои се гнездат во САД, исто така можат да научат пораки кои им ги испраќаат магнетните полиња на одредени географски локации. Оваа супермоќ им помага да се вратат во областите важни за гнездење и исхрана.
Додека претходните истражувања покажаа дека желките постојано посетуваат точно одредени локации во океаните и користат магнетни полиња за навигација, истражувачите сега велат дека најновата студија е прва од ваков вид која утврди дека желките ги паметат магнетните полиња, особено оние поврзани со изворите на храна, на кои им се враќаат кога ќе ја завршат својата миграција, пренесе „CNN“.
Истражувачите открија дека кога се во вештачки услови, желките реагираат со она што тимот на научници го опиша како „танц“ во исчекување на храна кога се движат кон магнетните полиња каде што претходно се хранеле, што покажува дека тие ги поврзуваат магнетните знаци со местата за хранење.
За да ги разберат магнетните рецептори на желките, истражувачите собраа 14 до 16 новоизведени желки, сите во месец август, од 2017 до 2020 година. Желките доаѓаа од осум до 10 различни гнезда на островот Балд Хед, Северна Каролина.
Тимот ја смести секоја желка во индивидуален резервоар, со контролирана температура на водата и стандардна исхрана за да се симулираат природни услови на морска вода.
Во период од два месеци, истражувачкиот тим ги чувал желките во резервоари со вештачка морска вода и ги изложил на две различни магнетни полиња за еднакво времетраење. Едното поле одговарало на магнетната сила на место во Мексиканскиот залив и било поврзано со храната („награденото“ поле), додека другото го симулирало магнетниот тек на локација во близина на Њу Хемпшир и немало храна („ненаграденото“ поле).
Откако тој сегмент од студијата беше завршен, желките беа повторно тестирани во двете магнетни полиња, но овој пат ниту едното не содржеше храна, овозможувајќи им на истражувачите да утврдат дали желките научиле да го поврзуваат „награденото“ поле со хранењето.
Во „награденото“ поле, сите морски влекачи покажаа одреден степен на однесување што се манифестира како „танц на желки“, а што вклучуваше наведнување на нивните тела вертикално, држење на главите блиску или над површината на водата, отворање на устата, брзо движење на предните перки, а понекогаш дури и вртење во место, покажа студијата.
За да ја потврдат доследноста на наодите низ различни локации, истражувачите го спроведоа истиот експеримент користејќи магнетни полиња кои ги имитираа оние на брегот на Куба во однос на Делавер, Мејн во однос на Флорида и две дополнителни локации.
Во секое од петте испитувања, околу 80 отсто од желките „танцуваа“ повеќе на „наградените“ полиња во споредба со „ненаградените“, што покажува дека оваа вештина се користи на глобално ниво, а не само на одредена локација.
Иако „танцот на желките“ е шармантен, истражувачите забележуваат дека ова однесување веројатно се случува само во „заробеништво“. Сепак, шемата на движење нуди корисни информации во врска со тоа дали желките го научиле магнетното поле и го поврзале со храната.
