Новак Ѓоковиќ безброј пати има раскажувано на целиот свет за земјата од која потекнува, за условите во кои растел и тренирал и дека постигнал се, покрај големиот труд и посветеност, благодарение на семејството кое се жртвувало за него.
А во „условите“ што ги споменува е и 1999 година кога НАТО ја нападна поранешна Југославија. Во свое време, во едно интервју, Ѓоковиќ детално го опиша, како што рече, едно од најтрауматичните искуства што ги имал од детството.
Разговорот се одвивал во Белград во станот на неговиот дедо.
„Ова е станот во кој поминав многу време со моите браќа, со моите родители, со моето семејство. Особено се собравме овде во 1999 година за време на бомбардирањето на НАТО. Дедо ми живееше овде, а ние живеевме во стан кој е одделечен на околу 500 метри. Доаѓавме барем 15-20 ноќи, бидејќи нашата зграда немаше засолниште, и затоа дојдовме овде. Не разбирам зошто летаа авиони над нашиот град, а ние не знаевме кој го прави тоа, но по еден месец престанавме да ги забележуваме и да реагираме на бомбите. Се сеќавам дека тој ден го прославував мојот 12-ти роденден во тенискиот клуб и кога тие ми ја пееја песната, авион прелета над нашите глави. Тешко е да се разбере колку беше ужасна таа ситуација со бомбардирање во тие моменти, вие сте долу на земја, некој ви фрла бомби и заминува за секунда“, рече Ѓоковиќ во емисијата „Длабоко со. Греам Бенсинџер“.
Тој се присети и на една ноќ за време на бомбардирањето кога целото негово семејство мораше да го напушти станот и да излезе на улица.
„Се сеќавам дека беше првата или втората ноќ за време на бомбардирањето на НАТО. И повторно бевме на работ да заспиеме, а потоа се случи голема експлозија. Мајка ја удри главата во радијаторот и таа падна во несвест. И ние децата плачеше поради бомбите и затоа што не реагираше мајка ми. Тато веднаш се освести иако бевме еден до друг. Беше толку бучно што не вредеше дури и да почнеш да викаш - другиот едноставно не можеше да те слушне. Татко ми ги носеше браќата, мајката трчаше со некои работи. И како се сопнав во еден момент за време на бомбардирањето. Има многу што изгубија драги и блиски луѓе. Тоа е сосема друго ниво на страдање и траума. Не можам ни да замислам каква болка би морал да поднесам ако тоа ни се случи“, изјави Ѓоковиќ.
Тој вели дека како и сите луѓе во Србија, некогаш бил многу лут поради се што се случувало.
„Сега не сум повеќе. Никогаш нема да заборавам што се случи, но во исто време мислам дека не е добро некој да биде заглавен во чувствата на омраза и гнев. Повторувам, не можам ни да замислам низ каква болка поминува некој кога некој му убива драг и близок и како е можно да ја уништат малата земја. Тоа е нешто што ме налути мене и сите други луѓе во Србија, но јас работев на себе до денес. Да простиш, бидејќи ако останеш во омраза, таа емоција постојано ќе те влече назад. Луѓето во Србија страдаа многу во последните 100 години. Повеќе од милион Срби загинаа во Првата светска војна. Ова е очигледно некаква судбина на мојот народ и на овој регион. Но, сепак верувам дека сето ова може да не направи посилни. Го ценам сето она што го доживеав во мојот живот, особено оние тешки моменти, бидејќи ме направија издржлив, силен, но и благодарен за се што имам во мојот живот денес. Моето најголемо достигнување е отворениот ум. Треба да имаш отворен ум за да можеш да простиш, да продолжиш понатаму. Ако имате затворен ум, нема да можете да одите напред. Денешните војни се производ на недоразбирање. Имате верски војни, докажувајќи дека јас сум подобар од вас, дека мојот Бог е подобар од вашиот Бог. Мислам дека не е таква иднина што ја сакаме за човештвото“, изјави Ѓоковиќ.
