„Њујорк тајмс“: Ова се 10-те најдобри книги на 21 век

Во изборот на најдобрите книги, меѓу другите, учествуваше и Стивен Кинг, најуспешниот автор на хорор-романи на денешницата.

 Тука се и Бони Гармус, Клаудија Ранкин, Џејмс Патерсон, Сара Џесика Паркер, Карл Ове Кнаусгард, Елин Хилдербранд, Томас Чатертон Вилијамс, Роксан Геј, Марлон Џејмс, Сара Меклин, Мин Џин Ли, Џонатан Летем и Џена Буш Хагер…

Ова се првите 10 наслови:

10. „Гилеад“ – Мерилин Робинсон, 2004 година

„Гилеад“ е роман на Мерилин Робинсон објавен во 2004 година. Ја доби Пулицеровата награда за фикција во 2005 година и наградата на Националниот круг на критичарите на книгите. Дејствието на романот е сместено во 1956 година во градот Гилеад во американската држава Ајова, кога 76-годишниот свештеник Џон Ејмс дознава дека неговата срцева болест не му остава време да се посвети на своето младо семејство.

Затоа, тој решава да му напише писмо на својот седумгодишен син за да му остави, наместо материјални добра, знаење за чудесната убавина на постоењето, опишувајќи ја историјата на едно семејство посветено на духовниот повик.

9. „Никогаш не ме оставај“ – Казуо Ишигуро, 2005 година

Кети, Рут и Томи престојуваат во елитното англиско училиште Хејлшам. Пријателите слушаат музика заедно и разговараат за сè додека растат. Но, работите одеднаш стануваат застрашувачки и на крајот трагични. Приказната ги следи од раните детски денови до крајот на нивниот живот. Помалку или повеќе, тие остануваат исти луѓе како 12-годишниците.

8. „Аустерлиц“ – В.Г. Себалд, 2001 година

„Аустерлиц“ е роман од 2001 година на германскиот писател В.Г. Себалд. Тоа беше последниот роман на Себалд. Книгата ја освои наградата на Националниот круг на критичари на книгата. „Книгата е опседната со спомени и гестови“, пишува „Њујорк тајмс“.

7. „Подземна железница“ – Колсон Вајтхед, 2016 година

„Подземна железница“ е неверојатна приказна за очајното патување на една робинка до слободата и историјата што ја споделува целата човечка раса, клучна за разбирање на минатото, сегашноста и, следствено, иднината на Америка.

6. „2666“ – Роберто Болањо, 2004 година

„2666“ е последниот роман на Роберто Болањо. Објавен е во 2004 година како постхумен роман, една година по смртта на Болањо. Има над 1100 страници во оригиналниот шпански формат. Поделена е на пет дела.

Романот на Болањо е длабок, мистериозен и вртоглав. Додека го читате, од чувството како да гледате торнадо преминувате во чувството како да ве занесува вртлог и конечно се сомневате дека можеби и самите сте торнадо.

5. „Корекции“ – Џонатан Френзен, 2001 година

Романот се врти околу маките на една постара двојка од Средниот Запад и нивните три возрасни деца, кои ги следат нивните животи од средината на 20 век до „последниот Божиќ“.

4. „Познатиот свет“ – Едвард П. Џонс, 2003 година

Романот, кој е номиниран за неколку награди, е приказна за црните сопственици на робови во раната американска историја.

3. „Волчјо дувло“ – Хилари Мантел, 2009 година

Го гледаме минатото онака како што ги гледаме ѕвездите – матно. Но, Мантел ја виде историјата со студена, тврда и апсолутна јасност. Во „Волчјо дувло“, таа ја раскажа биографијата на англискиот државник Томас Кромвел, опишувајќи го како живописно, немилосрдно, слепо, прогонувано од меморијата, величествено човечко суштество.

Таа потоа ја прикажала возраста во која тој живеел како огромна, сложена пајакова мрежа од моќ, пари, љубов и потреба – до моментот кога пајакот не го фатил.

2. „Топлината на другите сонца“ – Изабел Вилкерсон, 2010 година

Интимната, потресна книга на Изабел Вилкерсон, која разбива митови, во која е детално опишана големата миграција на црнците во Америка од југ кон север и запад од 1915 до 1970 година, е најчитаното дело во поновата историја. Оваа миграција, пишува таа, „стана можеби најголемата нераскажана приказна на 20 век“. Вилкерсон ги плете приказните за разбирање на мажите и жените во поголема слика со голема доза на литературна финес.

1. „Мојата генијална пријателка“ – Елена Феранте, 2011 година

Романот ги запознава читателите со две девојки кои растат во сиромашно соседство во Неапол, Италија – вредната и послушна Елена и нејзината пријателка Лила. „Мојата генијална пријателка“ е првото поглавје од приказната за Елена и Лила, првиот дел од тетралогијата за незаборавните хероини кои се стремат да создадат живот под покровителство на задушувачка, насилна култура.

Дејствието внимателно го следи животот на авторката – Феранте пишува под псевдоним, но без оглед на тоа, „Мојата генијална пријателка“ е еден од главните примери на таканаречената автофикција, категорија која доминираше во литературата на 21 век.