На првото светско фудбалско првенство во Уругвај, репрезентацијата на Југославија составена само од играчи од Србија забележа историски успех освојувајќи го третото место.
Благодарение на филмот на Драган Бјелогрлиќ, тоа денес сите го знаат. Сепак, подеднакво интересна, иако многу помалку позната е судбината на Благој Марјановиќ - Моша по враќањето од Монтевидео.
Ликот на српскиот фудбалер Благој Марјановиќ, симпатичен женкар и боем, е еден од омилените на повеќето гледачи на серијата и филмот „Монтевидео, Бог те видео“. Легендарниот Моша во реалноста не беше таков! И покрај огромната популарност во која уживаше, а која може да се спореди со онаа на Новак Ѓоковиќ денес, Моша беше токму спротивното од ликот од серијата! Беше скромен, смирен, а оние што го познаваа велат дека никогаш не го кренал гласот.
Благоје Марјановиќ - Моша беше првата голема фудбалска ѕвезда на Србија. Оваа вртоглава популарност продолжи и по Светското првенство во Уругвај каде Моша настапи на сите натпревари на нашата репрезентација. Заедно со другата половина од „убиецот“ на БСК, Александар Тирнаниќ Тиркет, стана првиот професионален фудбалер на овие простори, што значи дека земал плата за играта. Меѓу белграѓани, Моша уживаше култен статус - имаше своја маса во сите најпопуларни пабови во главниот град, трговците му даваа англиска ткаенина, а берберите му ја чуваа најдобрата колонска вода. Благој Марјановиќ поради спектакуларните голови што ги постигна, безброј пати по натпреварот беше носен на грб од воодушевени навивачи.
Цела Југославија го знаеше неговото име, а по згодниот тип со брановидна густа коса лудуваа и девојките. Но, Моша целиот свој живот го поминал само со една личност - во 1938 година се оженил со Планинка Ќулиќ од Сплит, која исто така го сакала фудбалот и била голема поддршка на Моша. Двојката имаше две деца - синот Зоран и ќерката Вишња. Моша три пати беше најдобар стрелец на првенството на Југославија - во 1930, 1936 и 1937 година. Последниот натпревар во дресот со националниот амблем го одигра на 3 април 1938 година против Полска во квалификациите за Светското првенство. За репрезентацијата настапи 57 пати и постигна 36 гола.
По повлекувањето од активниот фудбал кон крајот на четириесеттите, Моша се посвети на тренерската кариера. Притоа, накратко бил прекинат со Втората светска војна, која како возач на југословенската кралска армија ја поминал во заробеништво во логорот Фирстенберг кај Берлин, каде што бил до 1944 година.
По 1945 година, Моша работи како тренер на БСК, со која го освоил националниот куп во 1953 година. Тој беше тренер и на италијанските клубови Торино и Катанија, а потоа и на Победа од Прилеп.
Го напишал и учебникот „Како најдобро ќе го подготвам мојот тим“, а низ неговото училиште поминале некои од подоцнежните најголеми имиња на југословенскиот фудбал Блескавата кариера на Благој Марјановиќ Моша била прекината кога се подготвувал за патување во Кореја во 1961 година.
Потоа доживеа тежок мозочен удар, по што му беше одземена целата десна страна, а способноста за зборување никогаш не му се врати. Имаше само 54 години.
Моша до крајот на животот се бореше со последиците од мозочниот удар. Неговиот син често го шетал низ Белград, а долги години сограѓаните го застанувале и го поздравувале бидејќи никогаш не го заборавиле. Одењето на стадион му донесе најголема радост. Моша имаше доживотен почесен пас за сите натпревари на територијата на СФРЈ.
Починал во 1984 година и бил погребан во семејната гробница на Новите гробишта во Белград. Улица во Нов Белград го носи неговото име, а на градскиот стадион во Панчево е поставена спомен-фонтана.
