[ВИДЕО] Прво сведочење на „девојката со црвена марама“ од фестивалот во Израел: „Понекогаш се чувствувам виновна што преживеав“

На првото видео кое се рашири на интернет по нападот на Хамас врз фестивалот во Израел, таа носеше црвена марама и заедно со уште десетици други преплашени посетители на фестивалот избезумено трчаа да се засолнат. Потоа се качиле во задниот дел од автомобилот кој ја однел на безбедно.

Светот со недели се прашуваше дали успеала да побегне и да преживее, а сега „Дејли Мејл“ ја пронашол и разговарал со неа.

Станува збор за Влада Патапов, 25-годишна мајка на едно дете, родена во Украина, која сега живее во Ашдод, Израел, каде работи како планер за свадби.

Додека го опишуваше кошмарот низ кој поминала на фестивалот, Влада повремено прснуваше во солзи.

Поголемиот дел од тој ужасен ден, таа била одвоена од нејзиниот партнер Матан, гледајќи ги нејзините пријатели како бегаат од вооружените напаѓачи. Поминале речиси 24 часа пред да се врати дома и конечно да ја прегрне својата тригодишна ќерка Роми.

„Досега навистина не сум зборувала за тоа што се случи, сè уште е многу болно. Со семејството го споделив ужасот од тој ден и сѐ уште му благодарам на Бога секое утро што сум жива“, изјави Влада.

„Понекогаш се чувствувам виновна што преживеав, додека други не. Она што ми се случи можеби траеше само 18 часа, но за многумина болката сè уште трае и продолжувам да размислувам за заложниците сè уште во Газа. Не смееме да ги заборавиме“, рече таа

Чудно е, вели таа, што воопшто не сакала да оди на фестивалот.

„Матан ги доби билетите, отидовме со пријателка, но цело време имав чувство дека нешто не е во ред. Роми беше многу тивка тој ден, а обично постојано трча наоколу и си игра со своите играчки, но тој ден беше мирна. Сега сум сигурна дека таа претчувствуваше дека нешто страшно ќе се случи“.

По пристигнувањето на местото на фестивалот во Реим, на само неколку километри од границата со Газа, Влада, Матан и нејзината пријателка Маи поставиле шатор и ја поминале вечерта разговарајќи.

„Се сеќавам дека атмосферата беше многу чудна, луѓето се забавуваа и танцуваа, но за мене немаше енергија, не танцував колку што обично танцувам кога одам на вакви фестивали. Беше околу 3 часот наутро и легнав на душекот да спијам“, рече таа.

„Мислев дека е чудно да се организира фестивал толку блиску до границата со Газа и дека ракетите веројатно ќе летаат ваму-таму, но заклучив дека организаторите на фестивалот немало да го одржат ако мислеле дека е опасен.

Влада се разбудила во 6.30 часот кога заѕвонила апликацијата за предупредување за воздушен напад на нејзиниот телефон.

„Ги барав Матан и Маи и ​​веднаш слушнав пукање. Беше гласно и многу блиску до нас. Неколку секунди не знаев што се случува, а потоа Матан само извика дека треба да трчаме до автомобилот. Проектилите почнаа да паѓаат и беше наредена евакуација, а луѓето почнаа да трчаат кон нивните автомобили.

„Мислам дека на почетокот луѓето мислеа дека тоа е само еден од оние рутински ракетни напади од Газа и дури подоцна, кога ги погледнавме нашите телефони, сфативме дека тоа е вистинска инвазија и дека овие терористи сакаа да не убијат“, рече таа.

„Дури и до денес не разбирам зошто тоа се случи. Тоа беше само музички фестивал, беше мирно, луѓето играа, а дојдоа и убиваа луѓе, некои од моите пријатели. Зошто?“, прашува Влада.

Додека со автомобил се обидувале да побегнат од фестивалот, здогледале вооружен маж.

„Сите тропаа, јас бев на совозачкото седиште, Маи беше зад, а Матан возеше. Потоа видовме човек во воена униформа пред нас. Мислевме дека е израелски војник и дека сè ќе биде во ред, но потоа излезе еден дечко неколку автомобили пред нас и војникот го уби. Сега знам дека беше терорист“.

„Сите се здрвивме, а куршумите почнаа да ги погодуваат автомобилите околу нас. Не знам како, но не бевме погодени, а Матан успеа да сврти за да се обиде да излезе на другата страна. Беше вистински хаос, напуштени автомобили беа насекаде и успеавме да стигнеме до засолниште покрај патот, каде што еден полицаец ни викаше да продолжиме да возиме на исток ако сакаме да останеме живи. Матан продолжи да вози, но не стигнавме далеку и потоа видовме терористи на автомобили, мотори и камиони како доаѓаат кон нас и пукаат. Се обидовме да го поминеме теренот, но се заглавивме, па сите излеговме и се обидовме да избегаме трчајќи“.

Голтајќи солзи, Влада продолжи: „Некаде се разделив од Матан и не знаев каде е. Почнав да трчам со Маи и ​​стигнавме до некои дрвја. И двајцата плачевме. Не знаевме што да правиме или каде да одиме и единственото нешто на што можев да размислувам беше Роми. Нејзиното лице постојано ми беше пред очи и си реков дека морам да преживеам поради неа“.

„Значи, јас и Маи почнавме повторно да трчаме и тогаш се создаде снимката со црвената марама. После тоа влегов во автомобилот на мојот ангел, човек по име Јосеф Бен Аву. Тој застана и ни рече да влеземе, што и го направивме. Бевме осуммина во автомобилот, тоа беше киа пиканто и сите бевме еден врз друг. Му се јавив на Матан и му кажав дека сум добро, а тој рече дека е безбеден’.

Влада и Маи на крајот стигнале до сигурна воена база во Цеелим, додека Матан отишол во една во Орим, оддалечена 20 минути.

„Целата работа траеше три часа. Чекав во базата пред да ме земат и да ме однесат дома да ја видам Роми, а јас ја прегрнав најсилно досега“.

Минатиот месец локалната уметница Карен Миск претстави слика наречена „Феникс“, која го прикажува моментот кога Влада бега од терористите.

Уметникот до сликата напишал: „Ова е базирано на една од сликите од тој ден. Убави млади луѓе, полни со живот, луѓе кои бегаат од чисти зли дивјаци.

„Посакувам да го знам нејзиното име и се надевам дека се извлекла од тоа, но јас навистина не. Срцето ми се скрши кога ги видов и кога сфатив дека злото пристигна во просторот на најчистата љубов и слобода. Но, знам дека ќе издигнеме како Феникс од оваа пепел“.