Нејзиниот едноставен влез во продавница за половна облека ѝ го променил животот.

Во тоа време работела во една продавница за не многу добра плата, па често наминувала во продавници за половна гардероба. Освен што сè било со прифатливи цени, таму наоѓала и најуникатни парчиња.

Тој ден не планирала да купува. Требало да биде само една брза „прошетка низ полиците“. „Сепак… го најдов. Капут. Старомоден, а сепак шик. Чоколадно кафен, волнен, како по мерка. А цената – 500 динари. Не можев да одолеам.“

Не ни претпоставувала дека во еден од џебовите ќе најде нешто што со денови нема да ѝ даде мир

„Петстотини динари, драга. Како да е бесплатно!“ се насмевнала продавачката зад пултот. „Денес сè е 500, бидејќи утре пристигнува нова роба.“

„Едноставно не можев да одолеам,“ промрмлав самата на себе.

„Кога стигнав дома, го фрлив на кревет и целосно заборавив на него до вечерта. Ми требаше нешто од продавница и помислив дека е совршена прилика да го облечам. Инстинктивно ги ставив рацете во џебовите барајќи ракавици. Прстите налетаа на нешто што шушкаше.

Што е тоа…?

Извлеков хартија. Беше лото тикет од пред три недели.

„Уф, некој сигурно заборавил,“ воздивнав.

Сакав да го фрлам, но нешто не ми даваше мир.

Што ако…?

Го зедов телефонот и пребарував „резултати од извлекување за 25 октомври“. Не можев да верувам, бројките на екранот беа… идентични. Еден по еден, 6 од 7 погодоци. Онемев.

„Не… Не, тоа е невозможно,“

Проверив трипати. Секој пат исти броеви.“

Не знаев што да правам

„Од возбудата не можев да спијам цела ноќ. Штом се разбудив, ја повикав најдобрата пријателка и ѝ раскажав што се случило. По разговорот со неа, во мене се јави црв на сомнеж. Што ако на оној што го изгубил тикетот парите му се навистина потребни, дали е исправно јас да го задржам добивката? Но, од друга страна, парите ми беа потребни и на мене.

Поминав четири дена размислувајќи. Гледав во добитниот тикет, го вртев, барав на интернет приказни за луѓе кои ги нашле своите богатства… и ги изгубиле.

Но, и јас имав соништа. Соништа за кои ми беа потребни пари, можеби судбината баш сакала тикетот да заврши кај мене.

На петтиот ден се облеков и отидов во канцеларијата за исплата.

„Би сакала да ја подигнам мојата добивка,“ реков, предавајќи го тикетот.

Жената зад шалтерот кимна со глава, не поставуваше никакви прашања. Скeнерот ја заврши својата работа и парите беа мои.

100.000 динари беа мои. Можеби не звучи како голема сума, но мене точно толку ми требаше.

Запишав курс по графички дизајн. И тоа ми го промени животот. Откако ги стекнав потребните вештини за користење на програмите, почнав да работам како фриленсер. Денес живеам сосема убаво од тоа“, го пренесува ова искуство српски Курир.