Во време кога многу фестивали згаснаа, Макфест остана светилка што не се гаси. Веќе четири децении тој е единствениот македонски фестивал на поп музиката кој со секое ново издание ја слави песната, уметноста и љубовта што ја обединува публиката.
Јубилејното 40-то издание во Штип беше повеќе од настан – беше прослава на музичката историја, на спомените и на сите гласови што ја испишаа оваа приказна.
Посебно блескаше третата, ревијална вечер, кога сцената ја исполнија некои од највпечатливите имиња и победници низ годините. Атмосферата беше топла, емотивна, полна со носталгија и гордост – како голема средба на пријатели што споделуваат заедничко срце - песната.
На сцената повторно оживеа „Виолина и гитара“ – Коки Јанков ја испеа сам, во чест на својот пријател Дуле. Настап исполнет со тишина и аплауз во исто време – тишина што зборува, аплауз што се заблагодарува.
Со својата „Твоите очи сине“, Тања Кочовска ја донесе убавината на времето кога љубовните песни беа едноставни, искрени и длабоки.
Росана пак, со „Признавам“, ја потсети публиката колку сила има гласот кога пее вистинска емоција, а Силви Бенд со „Ангели ме носат“ внесе трепет и носталгична топлина – како прегратка што стигнува по многу години.
Со величествената „Свирете ја Зајди, зајди“, Олгица Христовска ја обои вечерта со свеченост и гордост – спој на традицијата и модерната сцена.
Ламбе Алабаковски ја внесе младешката енергија со „Не планирам“, носејќи нова боја во старата приказна.
Публиката топло го поздрави и Мики Јовановски – Џафер, кој со „Сонце за три светови“ повторно ја докажа трајноста на својата музичка светлина, како и Гиш со нежната „Моја гитара“, песна што звучи како шепот на искреност.
Кога на сцената со својата харизма се појави Владо Јаневски, „Еден бакнеж“ стана заедничка молитва на љубовта – пееше и сцената, и публиката.
Ристо Самарџиев со „Таму кај што си“, ја донесе онаа вечна лирика што само тој знае да ја обои со топлина и длабочина.
Во тивкиот блесок на „Осамен“, Трајче Манев ја раскажа својата приказна со глас што одѕвонува долго по аплаузот.
Меѓу највпечатливите моменти беше настапот на Јован Јованов, кој прво ја исполни својата „Магија“, а потоа му се придружи Маја Саздановска – заедно ја отпеаја незаборавната „Ти ме сакаш, знам“. Тој дует ја подигна енергијата во салата и предизвика најдолги овации на вечерта.
И како нежна точка на крајот, младите Пајак и Лара со својата „Бела“ внесоа светлина на новото време. Тие се симболот на продолжението – доказ дека иднината на поп музиката е сигурна во рацете на младите.
Ревијалната вечер на јубилејниот Макфест беше празник на спомените, љубовта и уметноста – вечер кога зборуваа песните, наместо зборовите.
По 40 години, Макфест стои како чувар на македонската поп песна, како сведоштво дека вистинската музика не старее, туку само добива подлабок глас.
Во секој аплауз, во секоја нота и во секоја искра на сцената, живееше истата порака: Времето минува – но песната останува.
Автор: Ц.Н.
