Хрватската писателка Ведрана Рудан со месеци се бори со тешката болест, а сега откри како изгледаат нејзините денови.
На својот блог, Ведрана детално опишува низ какви предизвици минуваат луѓето кои се борат со ракот, а во својата последна колумна насловена „Умирање на рати – девојка во прегратка на метастази“ размислувала за тоа како нејзините најблиски се борат со ова, а опиша и како изгледа нејзината секојдневна битка со ракот.
„Каков давеж. Хемотерапија, имунотерапија, зрачење, болница, болница, болница… Потоа се враќаш дома. Мачките грицкаат бисквити, цвеќињата цветаат низ куќата, сопругот е во фотелја, некои идиоти се борат за првото место на екранот. Мојата пријателка ми се јавува и плаче. Чекам да се смири. „Никогаш не ти го кажав ова, не можам да го замислам животот без тебе“. Молчам затоа што не е учтиво постојано да повторувам дека сакам да умрам, сакам да умрам, а луѓето околу тебе ти продаваат богатство дека сè е во мои раце, само треба да размислуваш розово. Мојот сопруг скока од столчето, „нашите“ сепак ќе бидат шампиони… Како ќе изгледа животот во куќата кога ќе ме нема?“, напиша Ведрана.
„Што ќе се промени? Маж ми ќе пече палачинки, сите наши фотографии заедно ќе лежат во подрумот… Се смеам гласно. „Конечно“, вели сопругот, „гледаш дека хемотерапијата има смисла, подобро си, ќе бидеш подобро.“ „Да“, велам, „се чувствувам подобро“ и весело го гледам маж ми кој не знае што го чека. А моите деца? Ме викаат, ме посетуваат, ми подготвуваат специјални ручеци, а јас се преправам дека сум ентузијастична пред едно дете кое сфаќа дека се преправам. Плачам на второто. Жал ми е за луѓето што не ме пуштаат, а потоа размислувам како би се чувствувала на нивно место. Би го убила богот во нив ако се превиткаат. Би го задавила маж ми ако ми кажеше, кога ќе умрам, ќе седне на каучот, здрав господин, и ќе ти дава јагоди во уста… „Е* тие јагоди“, би врескала хистерично, „бори се за својот живот, не ми ја планирај иднината“. Затоа не му го спомнав готвачка со гради. Мојата пријателка повторно ми се јавува: „Замисли, не ја заборави нашата годишнина, ни плати за одморот на Корчула…“ И потоа загрижено ме прашува: „Како си?“ Се чувствува виновна. Би сакала да им кажам на моите најблиски со нормален глас, не се плашам, подготвена сум, и вие можете да се опуштите. Зошто морам да твитам, сакам да живеам, сакам да живеам, сакам да живеам? Кога сите ќе сфатиме дека смртта им се случува и на оние што ги сакаме?““, гласеше нејзината објава.
