Најдобрите хорор филмови се оние што ја оставаат публиката во шок до самиот крај, а историјата на жанрот е преполна со токму такви примери. Со текот на годините, хоророт се разви во еден од најуспешните филмски жанрови и неговата моќ не стивнува. Безброј филмови нè исплашиле од почеток до крај, но токму завршетоците се она што некои од нив ги прави незаборавни.
Ова се десет хорори со најлегендарни завршетоци за кои и денес се водат расправи, пишува Collider.
10. „Магла“ (2007)
Дејството ги следи жителите на мал гратче кои се затекнуваат заробени во супермаркет откако се спушта мистериозна магла, носејќи со себе орди чудовишта од друга димензија. Наместо типичен крај во кој преживеаните бегаат или стануваат жртви, филмот нуди суров пресврт.
Протагонистот Дејвид (Томас Џејн) доживува целосен психолошки слом – само неколку моменти откако од милосрдие ги убива сопствениот син и пријателите за да ги поштеди од судбина полоша од смрт, сфаќа дека спасот бил на дофат. Фактот дека биле толку блиску до безбедноста го прави овој мрачен и брутален крај еден од најпотресните во историјата на кинематографијата.
9. „Инвазија на крадците на тела“ (1978)
Римејкот на класикот од 1956 година го крева језивиот концепт на вонземски двојници на ново ниво. Доналд Сатерленд го толкува Метју Бенел, последната надеж на Сан Франциско во борбата против вонземјаните кои тајно ги заменуваат луѓето. Но, во самата завршница, филмот открива дека и тој подлегнал.
Во моментот кога ќе ја сретне последната преживеана, Ненси (Вероника Картрајт), тој ја отфрла човечката маска, вперува прст кон неа и испушта еден од најморничавите крикови во историјата на филмот. Овој безнадежен крај совршено ја прикажува незапирливата пропаст на човештвото.
8. „Шестото сетило“ (1999)
Режисерот М. Најт Шјамалан се прослави токму благодарение на шокантните пресврти, а „Шестото сетило“ е неговиот најпознат пример. Брус Вилис го глуми детскиот психолог д-р Кроу, кој му помага на момчето Кол (Хејли Џоел Осмент) да се справи со својата способност да комуницира со мртвите.
Во еден од најпознатите филмски пресврти, на крајот се открива дека Кроу цело време бил дух, убиен уште на самиот почеток од филмот. Шокот е мајсторски подготвен низ целата приказна, а неговата емотивна сила не слабеe ни по повеќекратни гледања.
7. „Ноќта на живите мртовци“ (1968)
Ремек-делото на Џорџ А. Ромеро засекогаш го промени хорор-жанрот. Приказната следи група луѓе кои се обидуваат да ја преживеат ноќта на фарма опколени од зомбија. Откако речиси сите ќе загинат, единствениот преживеан, Бен (Дуан Џоунс), го дочекува утрото.
Но, тогаш следува трагедија. Кога изгледа дека најлошото поминало, Бен е заменет за зомби и застрелан од група вооружени луѓе – токму оние што дошле да ги спасат преживеаните. Овој ироничен и антиклимактичен крај делува како удар во стомак и брутално ја прикажува суровата реалност на зомби-апокалипсата.
6. „Наследено зло“ (2018)
Еден од најстрашните филмови на 21 век, „Наследено зло“ на Ари Астер мајсторски ги спојува психолошкиот и натприродниот хорор. Тони Колет ја глуми Ани, мајка која по семејна трагедија постепено сфаќа дека нејзиното семејство е мета на демонски култ.
Чувството на тегоба го проникнува целиот филм, а кулминацијата носи застрашувачко сознание дека сè било наместено. Филмот завршува со опседнување на синот Питер (Алекс Волф), во чие тело влегува демонот Пајмон. Тоа е длабоко вознемирувачки крај што гледачот го остава збунет и исплашен.
5. „Психо“ (1960)
Алфред Хичкок со овој психолошки трилер постави нови стандарди за жанрот. Приказната за млада жена убиена во изолиран мотел кулминира со еден од најпознатите пресврти на сите времиња.
На крајот се открива шокантната вистина: убиецот не е мајката на сопственикот на мотелот, туку самиот сопственик, Норман Бејтс (Ентони Перкинс), кој страда од дисоцијативно нарушување на идентитетот и ја презема мајчината личност. Последниот кадар, во кој „мајчинската“ личност целосно го презема неговиот ум додека застрашувачки се насмевнува во камерата, е еден од најморничавите призори некогаш снимени.
4. „Слагалица на стравот“ (2004)
Џејмс Ван со овој мрачен и брутален трилер го дефинираше хоророт на 2000-тите. Двајца странци се будат во заклучена бања, принудени да играат смртоносна игра на серискиот убиец Џигсо. На самиот крај, кога изгледа дека еден од нив успеал да побегне, следува шок.
„Трупот“ што цело време лежел на подот станува и се открива како Џигсо (Тобин Бел), умот зад целата операција. Додека ладнокрвно го заклучува последниот преживеан во бањата, а одјавната шпица започнува со језиви крикови, публиката останува подеднакво вчудоневидена и безнадежна.
3. „Сјаење“ (1980)
Напнатата адаптација на романот на Стивен Кинг во режија на Стенли Кјубрик стана легендарна. Приказната го следи Џек Торанс (Џек Николсон), кој постепено го губи разумот во изолираниот хотел „Оверлук“ и се обидува да го убие своето семејство.
Неговата сопруга и син успеваат да побегнат, а тој замрзнува во снежниот лавиринт. Сепак, последниот кадар прикажува фотографија од забава во хотелот од 1921 година, на која во прв план се насмевнува Џек. Овој двосмислен крај – дали тој е реинкарнација или хотелот го апсорбирал неговиот дух – поттикна безброј теории и останува еден од најанализираните во историјата на филмот.
2. „Суштество“ (1982)
Врвниот научнофантастичен хорор на Џон Карпентер е мајсторска лекција за создавање параноја. Тим американски истражувачи на Антарктикот се бори против вонземјанец што менува облик и совршено ги имитира своите жртви.
Филмот завршува кога двајцата преживеани, Мекриди (Курт Расел) и Чајлдс (Кит Дејвид), седат на урнатините од базата, смрзнувајќи се и со недоверба гледајќи се еден со друг, без да знаат дали другиот е човек или Суштеството. Тоа е мајсторски клифхенгер што го остава гледачот во состојба на вечна параноја, без јасен одговор.
1. „Бебето на Розмари“ (1968)
Првото место го зазема легендарниот завршеток на класикот на Роман Полански. Филмот ја следи Розмари Вудхаус (Миа Фароу), бремена жена која станува сè попараноична дека нејзините соседи имаат зли намери кон нејзиното неродено дете. Напнатоста се гради бавно и методично.
Кога конечно ќе се породи, Розмари со ужас ја открива вистината: нејзините соседи се сатанистички култ кој ја искористил за да го роди синот на Сатаната. Филмот завршува застрашувачки двосмислено, додека Розмари гледа во лулката, а нејзината реакција останува отворена за интерпретација. Овој совршено изведен и шокантен крај со право се смета за најдобар во историјата на хоророт.
Психолошкиот хорор „Бебето на Розмари“, во режија и по сценарио на Роман Полански, премиерно беше прикажан на 12 јуни 1968 година. Главните улоги ги толкуваат Миа Фароу, Џон Касаветис, Рут Гордон, Сидни Блекмер и Ралф Белами, а филмот трае 137 минути.
