„Историскиот центар на Неапол е мртов. Тие улици повеќе не се населби. Нема повеќе Неаполци, нема вистински живот. Тие станаа трговски центри на отворено“, вели социологот и активист Франческо Каликија, кој живее и работи во работничката населба Санита, пренесува „Политико“.
Тој забележува дека проблемот е што овој вид туризам не е ниту управуван ниту контролиран од никого.
Многу градови низ Италија се борат со истите притисоци. Но, Неапол – со својата долга историја – нуди особено живописна студија на случај.
Активистите, работниците, експертите и локалните политичари тврдат дека прекумерниот туризам го исцрпува градското ткиво – и иако често се претставува како извор на пари и работни места, тие велат дека туризмот најмногу ги збогатува богатите.
Еден од главните начини на кои туризмот го преобликува Неапол е преку неговото влијание врз домувањето.
„Краткорочното изнајмување се зголеми во Неапол, исто како и во другите италијански градови“, рече Кјара Капрети, општински советник и член на „Реста Абитанте“ – здружение кое го брани правото на домување.
Во некои работнички населби, има по еден пансион (ноќевање со појадок) за секои три домови.
„Доколку ова се случеше во побогатите населби, локалното население ќе можеше да ги апсорбира повисоките кирии и растечките трошоци. Но, во посиромашните населби, влијанието е многу поостро. Областа останува сиромашна – но сега е и туристичка“, рече Иван Авела, локален урбанистички планер.
Резултатот е дека жителите се раселени.
Притисокот врз станбениот сектор во Неапол е толку интензивен што локалните дискусии за урбанистичко планирање сега се вртат околу инвестирање во источниот дел од градот, рече Капрети, кој е полн со запоставени и напуштени области.
Идејата е наводно да се преселат жителите од центарот на градот, со цел да се направи место за туристите.
Љубителите на чувства се привлечени од Неапол и Италија поради она што го сметаат за автентичност – жив уличен живот, шарени мурали, култура на храна и топлината на локалното население. Но, како што жителите се отпишуваат, токму таа автентичност еродира.
Критичарите сè повеќе го опишуваат историскиот центар на градот како „продавница на отворено“, преполна со тезги на кои се продаваат речиси идентични грицки.
Меѓународните синџири постојано се множат, оставајќи ги локалните жители да се прашуваат колку пицерии реално можат да се сместат на една улица.
