Според истражувачите, тоа е само една од веројатно стотината пештери скриени во „подземниот, неоткриен свет“.

Земјите брзаат да воспостават постојано човечко присуство на Месечината, но ќе треба да ги заштитат астронаутите од радијација, екстремни температури и временски услови во вселената.

Првата британска астронаутка која патувала во вселената, Хелен Шарман, изјави за "BBC" дека новооткриената пештера изгледа како добро место за база и дека луѓето потенцијално би можеле да живеат во јами на месечината за 20-30 години.

Таа рече дека пештерата е толку длабока што астронаутите можеби ќе треба да се спуштат и да користат „млазни ранци или лифт“ за да излезат.

Видливо од Земјата

Лоренцо Брузоне и Леонардо Карер од Универзитетот во Тренто во Италија ја пронашле пештерата користејќи радар за да пробијат отвор во јама во карпестата рамнина наречена "Mare Tranquillitatis".

Тоа е видливо со голо око од Земјата, а исто така е местото каде Аполо 11 слетал во 1969 година.

Пештерата има отвор на површината на Месечината, што води до вертикални и надвиснати ѕидови и може да се протега подлабоко под земја.

Пештерата е формирана пред неколку милиони или милијарди години кога лава течела низ Месечината, создавајќи тунел низ карпата.

Најблискиот еквивалент на Земјата би биле вулканските пештери во Ланзароте, Шпанија, објаснува професорот Карер, додавајќи дека истражувачите ги посетиле тие пештери како дел од нивната работа.

„Тоа е навистина возбудливо. „Кога ќе дојдете до овие откритија и ќе ги погледнете овие слики, ќе сфатите дека сте првиот човек во историјата на човештвото што го видел ова“, рече професорот Карер.

Кога проф. Брузоне и проф. Карер откриле колку е голема пештерата, сфатиле дека може да биде добро место за лунарна база.

„На крајот на краиштата, животот на Земјата започнал во пештерите, па логично е луѓето да живеат во нив на Месечината“, вели проф. Карер.

Пештерата сè уште не е целосно истражена, но истражувачите се надеваат дека радарите, камерите или дури и роботите кои продираат на земја би можеле да се користат за нејзино мапирање.

Истражувањето е објавено во научното списание "Nature Astronomy".