Симулацијата функционира на таков начин што американските стратези, вклучувајќи ги и високите офицери, се делат во два тима (сини – САД, црвени – непријателот) и врз основа на одредени правила и достапни ресурси, се обидуваат да ги надмудрат своите противници во што е можно пореално сценарио.

Додека американските носачи на авиони, бомбардерите и авионите за полнење гориво се позиционираат за она што изгледа како неизбежен напад, резултатите од овие симулации стануваат сè поактуелни.

Црвениот тим потопил 19 бродови, но потоа се смениле правилата

Од оние достапни за јавноста, најголемата беше одиграна во 2002 година под името „Милениумски предизвик“ (MC02) и заврши со шокантен исход – големи загуби за синиот тим и промена на правилата за да се спречи губење.

Истата се одржа од 24 јули до 15 август, а беше најскапата воена вежба во историјата на САД со цена од 250 милиони долари (што е околу 440 милиони долари денес). Вклучуваше маневри на реални единици, како и многу компјутерски симулации.

Фиктивното сценарио се одржало во 2007 година и ја тестираше трансформацијата на војската кон „мрежно-центрично“ војување (NCW). Тоа е концепт на вмрежување и комуникација на различни единици и системи на бојното поле што „ја претвора информациската супериорност во борбена моќ со ефикасно поврзување на субјектите со знаење на бојното поле“. Во тоа време, концептот беше иновативен, но 23 години подоцна рутински се применува во Украина.

Синиот тим (САД) се судри со Црвениот тим, фиктивна земја во Персискиот Залив, која го претставуваше Иран. 13.500 војници учествувале во вежбата на 17 симулациски локации во рамките на различни полигони за обука.

Црвениот тим го предводел пензионираниот генерал-потполковник Пол К. Ван Рајпер, кој користел асиметрични тактики, вклучувајќи глисери со експлозиви, авиони што летаат ниско без радио комуникации и ракети лансирани од копнени и цивилни бродови.

Во почетната фаза, која траела неколку дена, Црвениот тим потопил 19 американски бродови, вклучувајќи и носач на авиони, во симулиран напад што траел „пет до десет минути“.

Кога американската морнарица се нашла во рамките на дострелот, силите на Ван Рајпер испукале бараж од ракети од копнени лансери, комерцијални бродови и авиони што летаат ниско, без радио комуникација, за да го намалат нивниот радарски потпис. Истовремено, „роеви“ глисери натоварени со експлозиви започнале камиказе напади.

Покрај почетниот изненадувачки напад, Црвениот тим користел и неконвенционални методи на комуникација што напредната технологија на Синиот тим не можела да ги открие и пресретне. За да ѝ сигнализира на својата армија, Ван Рајпер ги користел минарињата на џамиите за да пренесува кодирани пораки за време на повикот за молитва. Куририте-мотоциклисти исто така биле клучни во комуникацијата на тактиките до секој член на тимот.

Синиот тим претпоставувал дека Иран ќе користи методи на комуникација што ќе им овозможат да прислушкуваат и напад од заседа, но асиметричниот напад на Ван Рајпер ја оневозможил оваа тактика.

Поради неочекуваниот успех на Црвениот тим, организаторите ги смениле правилата, ограничувајќи ја тактиката на Ван Рајпер и наредувајќи да се откријат позициите на Црвениот тим, што доведе до „посакуваниот“ исход во корист на Синиот тим.

Ван Рајпер ја критикувал вежбата како наместена и ја напуштил симулацијата, тврдејќи дека целта била да се потврди постоечката доктрина, а не да се научат нови лекции.

Симулацијата од 2012 година завршила „многу лошо“ пред почетокот на општата војна

Десет години подоцна, во 2012 година, Центарот Сабан на Институтот Брукингс организирал воена игра предводена од вишиот соработник на институтот, Кенет Полак.

Хипотетичното сценарио беше ескалација на конфликтот меѓу САД и Иран поради иранската нуклеарна програма, поточно кризата што моментално се случува во реалноста.

Учесниците биле поранешни високи американски функционери за Синиот тим (САД) и иранско-американски експерти за Црвениот тим (Иран). Сценариото вклучувало сајбер напади и атентати на ирански научници, што довело до ирански одговор во Ормускиот теснец, каде што иранските дејствија предизвикале американска ескалација.

Целта на симулацијата била да се тестираат не само воените, туку и можните дипломатски исходи. Активаторот во симулацијата не бил израелски напад врз Иран, туку терористички напад од страна на Иран. Следел ограничен американски напад врз оддалечена позиција на Револуционерната гарда, по што верижната реакција довела до одлуката на Црвениот тим да го блокира Ормускиот теснец.

Симулацијата завршила пред да избувне целосна војна, а според зборовите на Полак со „многу лош“ исход.

„Американците се подготвуваа да започнат масовна воена операција против Иран. Единственото прашање беше дали ќе ја уништат целата крајбрежна одбрана на Иран, воздушната одбрана, ракетните батерии земја-воздух, морнарицата итн., или сето тоа, заедно со нуклеарната иранска програма. А иранскиот тим веќе внимателно размислил за тоа и одлучил дека ако тоа е она што САД ќе го прават, тогаш ќе се борат засекогаш“, рече Полак во интервју за „NPR“.

Воената игра била прекината по потонувањето на носачот на авиони, следниот чекор би бил тотална војна

Една помалку формална, но интересна симулација наводно се случила во 2013 година, а ја опишал еден од учесниците, виш директор за прашања поврзани со националната безбедност во Центарот за национален интерес (CFTNI), Хари Казијанис. Овој геополитички експерт напишал авторски текст за „American Conservative“ во кој рекол дека тој и неговите колеги „на тајна локација“ во Вашингтон учествувале во тридневна воена игра, чие сценарио било сместено во 2020 година.

Првичниот инцидент бил тестот на балистички ракети со среден дострел од страна на Иран во Индискиот Океан, додека се заканувал да развие интерконтинентални во рок од неколку месеци. Втората серија тестови ја собориле Американците, на што Иран одговорил со воена вежба од големи размери во Ормускиот теснец, како резултат на што доаѓа до затворање на рутата низ која минуваат околу 20 проценти од светската нафта.

Поради наглиот скок на цената на нафтата, САД поставиле ултиматум за прекин на поморските активности во теснецот во рок од 24 часа, што Иран го одбил.

Во еден момент, тимот „Иранци“ испукал над 100 ракети кон носачот на авиони и бродот од 100.000 тони бил целосно уништен, заедно со над 2.000 морнари и пилоти. Истовремено, започнале напади со подморници врз американски бродови, што резултирало со потонување на две подморници и губење на еден американски брод.

Симулацијата завршила поради временско ограничување по пет дена, но учесник кој играл за Синиот тим (САД), инаку неименуван висок функционер на Пентагон, рече дека следниот потег би бил „тотална војна“ со масовна воздушна кампања против одбранбените и нуклеарните објекти на Иран.

Во вторникот, Казијанис објави нов, злокобен, авторски текст насловен „Се борев во војната против Иран и загубив“. Тој објасни како, борејќи се за Синиот тим, не се одлучил за најбрутален одговор и максимална ескалација.

На крајот од текстот, тој предвидел дека американскиот претседател Доналд Трамп би можел да започне напад со бомбардери Б-2 и бомби GBU 57/Б од 13,6 тони веќе следната вечер, но тоа сепак не се случи.