Ова е докажан факт во областа на психологијата. Додека физичкото малтретирање остава видливи траги и спомени, емоционалното запоставување и злоупотреба често се посуптилни и потешки за препознавање.

Возрасните често не се свесни за своите внатрешни рани и како тие потсвесно влијаат на нивните односи, одлуки и самодоживување. Овие скриени рани може да се залечат само кога ќе бидат препознаени и кога ќе се согледа начинот на кој родителите емоционално изневериле или запоставиле детето.

Според психолозите, постојат шест вообичаени родителски однесувања што можат да предизвикаат трајни последици врз психолошкиот развој на детето.

1. Ладно и далечно однесување, без емоционални гестови

Родителите се првите од кои децата учат како да градат емоционални врски и како да бараат потврда за своите чувства. Доколку детето не добива гушкања, бакнежи, љубезни зборови или искрен интерес за неговите емоции и искуства, тоа може да почувствува длабока емотивна празнина.

Детето може да расте со чувство на напуштеност, дури и ако родителите се грижат за неговите основни физички потреби. Ваквото искуство често резултира со тоа детето да развие хипер-независност, да верува дека единствено на себе може да се потпре. Како возрасни, овие луѓе може да имаат тешкотии во градењето блиски односи, да избегнуваат да бараат помош и да се борат со длабоко вкоренето чувство на осаменост.

2. Недостиг од комплименти, пофалби и убави зборови

Доколку детето расте без да чуе дека е важно, вредно и способно, тоа може да има потешкотии со самодовербата и самосвеста во зрелите години.

Кога родителите не покажуваат интерес за постигнувањата на детето или ако на секој обид за споделување возбуда детето добива критика или потсмев, тоа учи дека неговите достигнувања не се вредни. Овие деца, како возрасни, можат да имаат проблеми со препознавање на сопствената вредност, да избегнуваат да се радуваат на сопствените успеси и да развијат страв од неуспех.

3. Злонамерни коментари и споредби

Родителите кои постојано го споредуваат своето дете со другите, без разлика дали се работи за браќа и сестри, соученици или познаници, му нанесуваат длабоки емотивни рани.

Ако детето постојано слуша дека не е доволно паметно, вредно или способно, тоа може да развие чувство на несигурност и помала вредност. Овие луѓе често се задоволуваат со помалку од она што заслужуваат – можеби ќе прифатат ниско платена работа или ќе останат во незадоволителни односи затоа што веруваат дека не можат подобро.

4. Оставање на детето самостојно да се справува со проблемите

Родителите треба да му помогнат на своето дете да се снаоѓа низ животот, а не да го остават само да се бори со предизвиците.

Доколку детето расте во средина каде што не може да побара помош или утеха од родителите, тоа развива верување дека треба да се справува со сè само. Како возрасен, може да има потешкотии со барање поддршка, доверба во другите и соочување со проблемите на здрав начин.

5. Засрамување на детето и привлекување негативно внимание

Некои родители несвесно ја користат срамот како метод на воспитување – се шегуваат на сметка на детето, ги споделуваат неговите грешки пред други луѓе или го изложуваат на непријатни ситуации.

Децата кои биле засрамувани од родителите можат да пораснат во возрасни кои се плашат да бидат во центарот на вниманието. Тие можат да избегнуваат нови предизвици, да имаат ниска самодоверба и да се чувствуваат непријатно дури и при најмала критика.

6. Давање на детето чувство дека е товар

Некои деца растат со чувство дека нивното постоење претставува товар за родителите – им е кажано дека „ги отежнале работите“ или дека биле „непланирани.“

Овие деца често растат обидувајќи се да ја „заслужат“ љубовта на родителите – било преку постигнување успех, било преку постојано угодување на другите. Во зрелите години, ова може да доведе до развој на ниска самодоверба, прекумерна потреба за одобрување од другите или потешкотии во поставување лични граници.

Раните од детството можат да остават длабоки траги врз психата на едно лице. За среќа, свесноста за овие обрасци на родителско однесување е првиот чекор кон нивното надминување. Признавањето на емоционалната болка од минатото овозможува процес на лекување и градење поздрав однос кон себе и другите.