Кристина Паниќ е една од жртвите на страотното злосторство што се случи во Младеновац, ден по масовното убиство во основното училиште „Владислав Рибникар“. Својата училишна задача ја напишала утрото после пукањето во училиштето „Владислав Рибникар“, а истата вечер и самата била убиена од налудничавиот убиец Урош Блажиќ.
Четвртата писмена задача на Кристина ја прочита наставничката Ирена Вукотиќ со растреперен глас во програмата во живо.
04.05.2023 година. Четврта училишна писмена задача, Кристина Паниќ
Во какво општество живееме?
„Кога сте сами, го оставете телефонот, го исклучувате телевизорот и сè друго што ви го одвлекува вниманието од страна, дали некогаш сте се запрашале во какво општество живеете? Кои се вашите примери? Кој е човекот кој ви го одвлекува вниманието? Дали навистина сè што ви е смешно и интересно е навистина такво?
Имам уште многу прашања, но на сите мои прашања, вашиот одговор веројатно е: „Не знам“, или имате празен поглед како да не гледате ништо лошо во тоа. И на сите ни е така додека не се случи нешто лошо. Тогаш сите ја гледаме грешката и знаеме да покажеме со прст кон некого, а всушност сите сме виновни. Кога ќе се акумулира многу, мора некаде да се пукне, едноставно кажано, некоја капка мора да ја прелее чашата. Родителите денес ги запоставуваат децата поради нивните кариери, поважно им е да имаат куќа на три ката и луксузен живот наместо добро воспитано дете. А изговорот постојано се појавува: „Морам да обезбедам сè за детето“. Не, на детето му требаат татко и мајка кои ќе му зборуваат за се. Не му треба скап телефон и гардероба за да има убав живот. Децата во Африка живеат среќно без сето тоа. На денешните деца нема кој да им го исклучат телевизорот или телефонот кога гледаат филмови и серии кои промовираат алкохолизам, зависност од дрога, криминал и неморал. Затоа и пропаѓаме како општество, бидејќи децата гледаат пример во сето ова. До вчера го гледавме училиштето како најбезбедна институција за дете, а денес веќе се плашиме да испратиме дете таму. Некој вчера планирал семеен ручек после училиште, некој да учи географија за да ги подобри оценките, некој да игра со другарите … А некој сакал да го чека своето дете пред училиштето, да го гушне и бакне, но тоа не се случи и повеќе никогаш нема да се случи. Секој момент со нив стана само спомен на тие деца.
Верувам дека тагата и болката на семејствата на починатите ученици се огромни и никогаш во животот не би сакала да ја почувствувам таа болка. Треба да се разговара со децата! Ниту една казна нема да може да ги врати овие кутри деца кај нивните родители кои, ниту виновни, ниту должни, настрадаа. К.К. е пример за запоставено дете. Родителите, интернетот, социјалните мрежи, децата на училиште … Сите се виновни. Сите имале влијание врз ова дете кое го извршило ова монструозно злосторство. Ова е знак дека треба да се разбудиме, бидејќи ова е само почеток на катастрофа ако нешто не се направи. Србија денес плаче, осум ангели не напуштија затоа што не се разбудивме на време“.
Братот и сестрата Кристина и Милан Паниќ се едни од првите жртви на Урош Блажиќ, кој во мај минатата година изврши ужасен масакр во селата околу Младеновац.
Нивниот татко Саша Паниќ за ТВ „Прва“ изјави дека вежбанката ја добил од наставничката на Кристина неколку месеци откако таа била убиена.
„Наставничката собра сили да ми ја донесе вежбанката за да прочитаме што напиша Кристина тоа утро. Го прочитавме, тешко ни беше и плачевме и јас и жена ми. Единственото прашање на кое сакам да одговорам е зошто ги уби нашите деца! Не го добиваме тој одговор“, рекол несреќниот татко.
