Илјадници деца во источна Африка боледуваат од таканаречениот синдром на кимање. За оваа болест малку се знае, а лек се' уште не е пронајден. Репортерот на Ал Џазира, Малком Веб, го посетил центарот во Уганда, каде што експертите им помагаат на разболените деца. Приказната ја пренесува Ал Џазира Балкан.
Валтер Окора веќе не може да зборува ниту да јаде. Има 12 години, а неговото тело и мозок престанале да се развиваат. Тој боледува од синдром на кимање, забележан само во одредени делови на источна Африка. Лек нема, а болеста е смртоносна, пренесува "AJB".
И сестрата на Валтер, Грејс, е болна. Најчесто нема сила ниту да стане од кревет и да излезе од колибата. Нивните родители се очајни.
"Тешко е да се грижам за децата. За една мајка ова е неподносливо. Се надевам на било каква помош, од било кого. Се чувствувам беспомошно. Знам дека моите деца на крајот ќе умрат", вели мајката Луси Аса.
Само неколку километри подалеку, сликата е потполно различна. И таму децата се разболени од истиот синдром, меѓутоа таму секојдневно одат во специјализиран центар и здравствената состојба им е значително подобрена. Во центарот стекнуваат основно образование, добиваат квалитетна храна и учат за хигиената.
Збунети специјалисти
"Децата кои порано не можеле да зборуваат, сега зборуваат. Тие кои не можеле да си играат, денес скокаат и трчаат. На нивните лица немало насмевка. Сега се смеат и се шегуваат", вели професорката Орјанг Лилиан.
Сепак, децата не се целосно излечени. Синдромот на кимање е така наречен бидејќи жртвите добиваат напади при кои почнуваат да кимаат со главата. И децата во центарот добиваат такви напади, меѓутоа многу поретко. Лекарите го обучуваат персоналот како да реагира кога тоа ќе се случи.
Лековите за епилепсија делумно помагаат, како и витаминските додатоци во исхраната. Сепак, и лековите имаат ограничен ефект. Целиот програм и секојдневните активности во центарот се клучни. Ги започнале двајца американски лекари, кои водат хуманитарна организација за жртвите од оваа болест.
"Синдромот на кимање ги збунува специјалистите за заразни болести. Не знаат што го предизвикува и за него нема лек. Меѓутоа, состојбата на децата е многу подобра од порано. Релативно се здрави и среќни, а изгледа најзаслужен за тоа е фактот што го добиваат тоа што му е потребно на секое дете: Квалитетна исхрана, физички вежби, образование и основна хигиена. А тоа ни кажува дека овој синдром се појавува заради екстремната сиромаштија во овој регион", вели Малком Веб од округот Гулу.
Валтер Окора, живее далеку од центарот, и нема сили да пешачи до таму.
И владата започнала програма со која ќе им помага на заболените деца, но со многу помал успех. Голем број на деца и натаму ќе патат и на крајот ќе починат.
И сестрата на Валтер, Грејс, е болна. Најчесто нема сила ниту да стане од кревет и да излезе од колибата. Нивните родители се очајни.
"Тешко е да се грижам за децата. За една мајка ова е неподносливо. Се надевам на било каква помош, од било кого. Се чувствувам беспомошно. Знам дека моите деца на крајот ќе умрат", вели мајката Луси Аса.
Само неколку километри подалеку, сликата е потполно различна. И таму децата се разболени од истиот синдром, меѓутоа таму секојдневно одат во специјализиран центар и здравствената состојба им е значително подобрена. Во центарот стекнуваат основно образование, добиваат квалитетна храна и учат за хигиената.
Збунети специјалисти
"Децата кои порано не можеле да зборуваат, сега зборуваат. Тие кои не можеле да си играат, денес скокаат и трчаат. На нивните лица немало насмевка. Сега се смеат и се шегуваат", вели професорката Орјанг Лилиан.
Сепак, децата не се целосно излечени. Синдромот на кимање е така наречен бидејќи жртвите добиваат напади при кои почнуваат да кимаат со главата. И децата во центарот добиваат такви напади, меѓутоа многу поретко. Лекарите го обучуваат персоналот како да реагира кога тоа ќе се случи.
Лековите за епилепсија делумно помагаат, како и витаминските додатоци во исхраната. Сепак, и лековите имаат ограничен ефект. Целиот програм и секојдневните активности во центарот се клучни. Ги започнале двајца американски лекари, кои водат хуманитарна организација за жртвите од оваа болест.
"Синдромот на кимање ги збунува специјалистите за заразни болести. Не знаат што го предизвикува и за него нема лек. Меѓутоа, состојбата на децата е многу подобра од порано. Релативно се здрави и среќни, а изгледа најзаслужен за тоа е фактот што го добиваат тоа што му е потребно на секое дете: Квалитетна исхрана, физички вежби, образование и основна хигиена. А тоа ни кажува дека овој синдром се појавува заради екстремната сиромаштија во овој регион", вели Малком Веб од округот Гулу.
Валтер Окора, живее далеку од центарот, и нема сили да пешачи до таму.
И владата започнала програма со која ќе им помага на заболените деца, но со многу помал успех. Голем број на деца и натаму ќе патат и на крајот ќе починат.
