Со песната „Najskuplja“, Тијана Дапчевиќ повторно нè потсетува дека најсилните приказни не се кажуваат со зборови, туку со чувство.
Баладата, која ја потпишуваат Андреј Јакшиќ (музика), Драган Брајовиќ Браја и Александар Делиќ Динге (текст), аранжирана од Адис Сирбубало, е вистинска ода на љубовта што останува во нас, дури и кога одамна сме ја изгубиле.
Песната започнува тивко, со носталгичен мирис на спомени:
„Miriše jutro na dunje procvale,
pune su čaše na stolu ostale...“.
Таа слика е доволна за да се почувствува целата тежина на едно „вчера“ кое не сака да помине. Во само неколку зборови, Тијана го раскажува тој момент кога душата ја боли „što nisi moj, što ne znam gde si sad“.
Во рефренот, емоцијата се претвора во крик, во желба да се „излаже“ времето, да се врати она што се изгубило:
„Svirajte mi, cigani, onu najskuplju,
lažite žice da se još volimo...“.
Тука Тијана е моќна, но ранлива. Нејзиниот глас ја носи таа болка со достоинство, како жена што не се плаши да признае дека љубовта, и кога боли, вреди.
„Najskuplja“ е повеќе од баладa, тоа е исповед во три минути, каде музиката и поезијата се прегрнуваат во совршена рамнотежа. Преку секоја нота се чувствува зрелоста на Тијана како уметница - жена што го познава патот на љубовта, и нејзиниот блесок, и нејзината тишина.
Со „Najskuplja“, Тијана Дапчевиќ не само што потсетува на своите музички корени, туку и докажува дека вистинската уметност не е во совршенството, туку во искреноста.
Оваа песна е за сите кои некогаш љубеле „во добро и во зло“ и сè уште не научиле како се заборава.
Автор: Ц.Н.
